به زشتی «تف سر بالا»

همشهري/ «عاجزانه از ملي‌پوشان گرامي تقاضا مي‌کنيم اين قدر در خفا و عيان از بي‌عرضگي ويلموتس حرف نزنند و جاي خالي کي‌روش را يادآوري نکنند. اينها عذر بدتر از گناه است، تف سر بالاست. گر چه تأثير خلق‌وخوي مربي روي روحيه تيمي را نفي نمي‌کنيم اما در عين حال از فوتباليست‌هاي گرامي ممکلت‌مان انتظار داريم همان قدر که براي يک مربي خارجي مايه مي‌گذاشتند و حالا رفتنش را عامل رخوت تيم مي‌دانند، براي نام و پرچم کشور هم احترام قائل باشند و لااقل حالا که کار بيخ پيدا کرده با همه وجود بجنگند.» رسول بهروش، روزنامه‌نگار در روزنامه همشهري نوشت: «حالا که ۲ باخت پشت سر هم به بحرين و عراق داده‌ايم و صداي اعتراض‌ها بالا رفته، برخي بازيکنان تيم ملي به صرافت توجيه عملکردشان افتاده‌اند. در اين ميان به‌ طور جسته و گريخته اخباري از اردو بيرون مي‌آيد مبني بر اين که برخي ملي‌پوشان اصلا ويلموتس را قبول ندارند و او را بر خلاف کارلوس کي‌روش، چهره‌اي مقتدر و کاريزماتيک نمي‌دانند. آنها مي‌گويند مرد پرتغالي با جنگجويي‌هايش به بازيکنان انگيزه مي‌داد اما خونسردي مارک ويلموتس باعث شده نوعي بي‌تفاوتي در تيم رخنه کند. شايد بيان اين حرف از زبان منتقدان و روزنامه‌نگاران اشکالي نداشته باشد اما اين که خود بازيکنان هم اعتراف کنند براي جنگندگي در تيم ملي نياز به تحريک و داد و فرياد دارند، واقعا غم‌انگيز است. سؤال اينجاست که آيا پرچم سه رنگ ايران و نام بزرگ اين سرزمين هشتادوچند ميليون نفري کافي نيست تا برخي از اين حضرات تکاني به‌خودشان بدهند و جانانه مبارزه کنند؟ آيا حتما يک نفر بايد بيرون از زمين يا داخل رختکن آنها را به سمت جلو هل بدهد تا زحمت بکشند و براي اين سرزمين عرق بريزند؟ مگر عراقي‌ها که آن طور جانانه در زمين جنگيدند، مربي دعوايي و هيجاني دارند؟ کاتانچ نه‌تنها ماه‌هاست حقوق نگرفته، بلکه صراحتا از سوي فدراسيون فوتبال عراق تهديد به اخراج شده و قاعدتا بايد از کف اعتبار نزد شاگردانش برخوردار باشد، اما ديديم عراقي‌ها چطور براي کشورشان مبارزه کردند و شايد اگر بازي با ايران ۹۰دقيقه ديگر هم ادامه داشت، آنها همين طور به تقلا ادامه مي‌دادند. عاجزانه از ملي‌پوشان گرامي تقاضا مي‌کنيم اين قدر در خفا و عيان از بي‌عرضگي ويلموتس حرف نزنند و جاي خالي کي‌روش را يادآوري نکنند. اينها عذر بدتر از گناه است، تف سر بالاست. گر چه تأثير خلق‌وخوي مربي روي روحيه تيمي را نفي نمي‌کنيم اما در عين حال از فوتباليست‌هاي گرامي ممکلت‌مان انتظار داريم همان قدر که براي يک مربي خارجي مايه مي‌گذاشتند و حالا رفتنش را عامل رخوت تيم مي‌دانند، براي نام و پرچم کشور هم احترام قائل باشند و لااقل حالا که کار بيخ پيدا کرده با همه وجود بجنگند. قديم‌ترها حتي بازي با برچسب «تيم محل» هم انگيزه حيرت‌آوري به بازيکنان مي‌داد؛ طوري که بچه‌ها در زمين خاکي يا روي آسفالت خودشان را تکه و پاره مي‌کردند که نشان بدهند پرچم محل‌شان جلوي غريبه‌ها بالاست، حالا چه کنيم با تعصب و خوش‌غيرتي بعضي از فوتباليست‌هاي ميلياردي که بهانه باخت‌هاي اخيرشان، غيبت کي‌روش و داد و فريادهاي اوست؟ ما را به چه مي‌فروشيد رفقا؟»

ما را در کانال تلگرامي «کانال ورزش» دنبال کنيد