مرگ سلول‌های سرطانی بدخیم، در حلقه نانوزنجیرهای ابداعی محققان

به گزارش سرويس فناوري ايسنا، سلول‌هاي بدخيم که از تومور اوليه جدا مي‌شوند، در کل بدن به شکلي غيرقابل کنترل پخش شده و با ايجاد تومورهاي جديد در نقاط ديگر، موجب مرگ بيمار مي‌شوند. حال گروهي از محققان دانشگاه «Case Western Reserve» روشي براي تشخيص اين متاستازها در سرطان سينه موش يافته‌اند که مي‌تواند بسيار زودتر از روش‌هاي فعلي، اين سلول‌هاي جابه‌جاشونده را شناسايي کند؛ با استفاده از اين روش امکان تشخيص زودهنگام متاستاز و نجات بيماران سرطاني ايجاد مي‌شود. از تصاوير حاصل از اين روش که نشان‌دهنده محل و اندازه سلول‌هاي متاستاز است، مي‌توان در جراحي هدايت‌شده و خارج کردن آنها و يا رسانش داروهاي ضدسرطان به‌ صورت هدفمند و کشتن اين سلول‌ها استفاده کرد. «افستاتيوس کاراتاناسيس»، استاديار مهندسي زيست‌پزشکي و نويسنده اصلي اين کار مي‌گويد: ميکرومتاستازها با چشم غيرمسلح قابل رويت نيستند، اما شما بايد محل دقيق آنها را در اين مرحله تشخيص داده و همه آنها را از بين ببريد. حتي اگر يک سلول نيز از چشم شما دور بماند، زمان زنده ماندن بيمار افزايش مي‌يابد، اما همين سلول مي‌تواند در نهايت به مرگ وي منجر شود. فناوري‌هاي تشخيص تومور نمي‌توانند سلول‌هاي سرطاني را که در نقاط جديد جاي گرفته‌اند، شناسايي کنند، زيرا اين سلول‌هاي جابه‌جاشده شبيه تومورهاي جاافتاده رفتار نمي‌کنند. پس از آنکه سلول‌هاي سرطان سينه وارد جريان خون مي‌شوند، اغلب در کبد، طحال يا ريه‌ها جاي گرفته و شروع به بيان بيش از اندازه مولکول‌هاي سطحي به‌ نام اينتگرين‌ها مي‌کنند. اينتگرين‌ها به‌ عنوان يک چسب ميان سلول سرطاني و لايه داخلي يک رگ خوني که غذا را به بافت مي‌رساند، عمل مي‌کنند. «کاراتاناسيس» مي‌گويد: ما اينتگرين‌ها را هدف مي‌گيريم. ديواره‌هاي يک رگ خوني معمولي در سمتي که خون جريان دارد، اينتگرين توليد نمي‌کند، مگر اينکه سلول‌هاي سرطاني در آنجا قرار داشته باشند. محققان براي انجام اين کار به نانوذراتي نياز داشتند که بتوانند از جريان اصلي خون خارج شده و روي ديواره رگ خوني جاي بگيرند. بيشتر نانوذرات به شکل کروي بوده و در نتيجه همراه جريان خون جابه‌جا مي‌شوند. به‌ همين دليل اين پژوهشگران نانوذراتي ساختند که همانند حلقه‌هاي يک زنجير به يکديگر متصل شده و به ديواره رگ خوني وصل مي‌شوند. سطح خارجي اين زنجيره حاوي نقاط زيادي است که براي اتصال به اينتگرين‌ها طراحي شده‌اند. زماني که يکي از اين حلقه‌ها به اينتگرين‌ها متصل شود، ذرات ديگر به آن چسبيده و يک زنجيره را شکل مي‌دهند. جزئيات اين تحقيق در مجله «ACS Nano» منتشر شده است.