طرح‌ صهیونیست‌ها برای ارائه کمک‌ها، مکانیزمی برای تخلیه شمال غزه

رادیو ارتش رژیم صهیونیستی گزارش کرد ارتش این روزها با همکاری شرکت‌های آمریکایی چهار مرکز برای توزیع این کمک‌های بشردوستانه ایجاد می‌کند. در این گزارش آمده است همه این مراکز در رفح یا نزدیک محور موراگ (حد فاصل شهرهای رفح و خان‌یونس) قرار ندارند. یکی از این چهار مرکز در حال حاضر در مرکز نوار غزه، جنوب محور نتزاریم، در جاده صلاح‌الدین در حال ساخت است. بر اساس این طرح، ایجاد مرکز توزیع در این مکان با هدف تسهیل دسترسی ساکنان شمال و مرکز غزه انجام می‌شود تا مجبور نباشند برای دریافت کمک‌ها به رفح بروند، اما پشت این اقدام، طرحی صهیونیستی برای تقویت تخلیه ساکنان شمال غزه به سمت جنوب نهفته است.

کوچ اجباری از شمال غزه به جنوب

طرح «توزیع کمک‌ها در نوار غزه» که قرار است اجرایی شود، با مخالفت گسترده بین‌المللی مواجه شده است. نهادهای سازمان ملل و مؤسسات بخش خصوصی فلسطینی، همچنین کشورهای اروپایی، به علاوه انگلیس و کانادا، این طرح را رد کرده‌اند. بیش از ۲۳ کشور خواستار ورود بدون محدودیت کمک‌های بشردوستانه هستند.

در مقابل، نتانیاهو بر این طرح در قالب عملیات نظامی خود به نام «ارابه‌های گدعون» اصرار دارد که هدف آن پایان دادن به جنگ علیه حماس و گروه‌های فلسطینی، آزادی زندانیان صهیونیستی، سرنگونی حکومت حماس در غزه و کوچاندن اجباری فلسطینیان است. این طرح با مخالفت گسترده‌ای از سوی فلسطینیان و مؤسسات بخش خصوصی روبرو است که بر فعالیت‌های سازمان‌های بین‌المللی تأکید دارند، زیرا بر اساس کوچ اجباری و تخلیه مناطق و محله‌ها از ساکنان فلسطینی طراحی شده است.

طرح «توزیع کمک‌ها در نوار غزه»، طرحی کاملا امنیتی

«امجد الشوا» مدیر اجرایی شبکه سازمان‌های مردم‌نهاد در غزه گفت این طرح، نقشه‌های اشغالگران صهیونیستی را افشا می‌کند زیرا اساساً یک طرح امنیتی است و هدف آن، تحمیل کوچ اجباری بر فلسطینیان است. 

الشوا در گفت‌وگو با «العربی الجدید» افزود استفاده از این مکانیزم که توسط شرکت‌های امنیتی تحت نظارت ارتش اشغالگر اداره می‌شود، نقض اصول بشردوستانه است و هیچ توجهی به وضعیت انسانی نمی‌کند و گرسنگی به فلسطینیان تحمیل خواهد شد. او ادامه داد این مکانیزم در درجه اول بر بازرسی امنیتی از شهروندان قبل از تحویل بسته‌های غذایی تمرکز دارد و همانند مکانیزم‌های مورد استفاده توسط سازمان‌های ملل و سایر نهادهای امدادی، بر مبنای نیاز عمل نمی‌کند. الشوا خاطرنشان کرد درواقع، هدف اصلی به وضوح مشخص است: سوق دادن مردم به سوی یک سیستم کوچ اجباری.

مدیر اجرایی شبکه سازمان‌های مردم‌نهاد تأکید کرد در این طرح، هیچ تضمینی برای امنیت شخصی افرادی که برای دریافت کمک می‌روند، وجود ندارد. این امر باعث حضور فشرده صدها هزار نفر در صف‌های طولانی به دلیل کمبود و تعیین نقاط توزیع می‌شود. وی تصریح کرد این طرح با هدف آواره کردن و اجرای طرح «حباب بشردوستانه» که قبلاً توسط اشغالگران اعلام شده بود، انجام می‌شود؛ طرحی که شامل تجزیه نوار غزه و تبدیل آن به ایست‌های بازرسی امنیتی می‌شود و به طور فعال طرح جابجایی غزه را دنبال می‌کند.

تجزیه ساختار اداری و اجتماعی در غزه

در این زمینه، «احمد الطنانی» مدیر مرکز تحقیقات و مطالعات استراتژیک «عروبه» گفت تکرار ادعاهای رژیم صهیونیستی مبنی بر توزیع کمک‌ها و برعهده گرفتن مسئولیت مستقیم در رساندن آنها به ساکنان غزه، اساساً بر مأموریتی استعماری گسترده‌تر استوار است. مأموریتی که از بیش از ۱۹ ماه پیش، به دنبال تجزیه ساختار ملی، اداری و اجتماعی موجود در غزه است، اما بارها در دستیابی به هرگونه پیشرفت اساسی در آن ناکام مانده است. 

الطنانی می‌افزاید این مأموریت صرفاً به تلاش برای پایان دادن به حکومت حماس یا تخریب توانایی‌های حکومتی محدود نمی‌شود، بلکه فراتر از آن، به دنبال بازسازی جامعه فلسطینی در غزه از درون، از طریق تجزیه سیستم تأثیر اجتماعی، نابودی شبکه‌های فعالیت‌های مردمی و بازسازی روابط داخلی مطابق الگویی کاملاً تابع دستور کار اشغالگران است. 

وی معتقد است که کمک‌های بشردوستانه به ابزاری برای تمایز سیاسی تبدیل خواهند شد؛ به این صورت که به کسانی که شرایط بقای تعیین‌شده را می‌پذیرند، اعطا و از کسانی که به گزینه مقاومت پایبندند، سلب می‌شود. این رویکرد هدفمند است تا جامعه‌ای بدون رویکرد مبارزاتی، بدون ساختارهای ملی و بدون شبکه‌های اجتماعی مستقل تولید کند؛ جامعه‌ای جدید که معیارهای پذیرش در پروژه آمریکایی-اسرائیلی آن را تعریف می‌کند.

الطنانی معتقد است که طرح فعلی، نسخه به‌روز شده‌ای از طرح‌های رژیم صهیونیستی است که از ماه‌های نخست جنگ نابودی مطرح شده‌اند؛ از «منطقه امن» و «جزایر انسانی» گرفته تا آنچه به «حباب‌های انسانی». این طرح‌ها هدفشان محدود کردن جمعیت در مناطق جغرافیایی مشخص، تحت مدیریت امنیتی شرکت‌های خصوصی و با کنترل شدید ورود و خروج بوده است.

وی به این نکته اشاره می‌کند که آنچه بیش از طرح کمک‌ها شک‌برانگیز است، نحوه و ماهیت توزیع نقاط کمک است که در درجه اول برای خدمت به اهداف امنیتی و تهاجمی رژیم طراحی شده است. هدف از این طرح، انتقال ساکنان به مناطقی است که «انسانی» نامیده می‌شوند، اما در واقع نوعی زندان جمعی هستند که هدفشان جداسازی مردم بر اساس نیازهای انسانی‌شان است.