میدل ایست آی: نسل کشی غزه، جنگ علیه جمعیت است

«تئودور هرتزل»، بنیانگذار جنبش صهیونیستی طرح‌های اولیه این کار را در دهه ۱۸۹۰ ترسیم و سازمان صهیونیستی از دهه ۱۹۲۰ آن را دنبال کرد. با این حال، اخراج تنها پس از فتح نظامی فلسطین توسط صهیونیست‌ها امکان‌پذیر شد.

در آستانه جنگ ۱۹۴۸، فلسطین ۶۰۸ هزار نفر جمعیت یهودی (معادل ۳۰ درصد) داشت که بیشتر آنها در طول دو دهه گذشته به همراه ۱،۳۶۴،۰۰۰ فلسطینی به اراضی اشغالی آمده بودند.

در طول اشغال سال ۱۹۴۸، نیروهای صهیونیستی بیش از ۱۳ هزار فلسطینی یا حدود یک درصد از جمعیت فلسطین را کشتند و حدود ۷۶۰ هزار فلسطینی یا بیش از ۸۰ درصد را از جایی که بعدا اسرائیل خوانده شد، اخراج کردند.

همین کشتارها و اقدامات پاکسازی قومی بود که برتری جمعیتی یهودیان را در اسرائیل (اشغال شده در سال ۱۹۴۸) بین سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۷ تثبیت کرد.

اخراج

تا نوامبر ۱۹۴۸، حدود ۱۶۵ هزار فلسطینی در اسرائیل باقی ماندند که جمعیت استعماری یهودی آن به ۷۱۶ هزار نفر افزایش یافت طوریکه تقریبا به صورت ناگهانی درصد آن از ۳۰ به ۸۱ درصد افزایش یافت.

در سال ۱۹۶۱، جمعیت یهودیان به ۱،۹۳۲،۰۰۰ نفر از کل جمعیت ۲،۱۷۹،۰۰۰ نفر افزایش یافت و نسبت یهودیان به ۸۹ درصد رسید.

در آستانه اقدامات نظامی اسرائیل علیه سه کشور عربی در سال ۱۹۶۷ و جنگ اعراب و اسرائیل، جمعیت آن ۲.۷ میلیون نفر بود که ۲.۴ میلیون نفر از آنها استعمارگران یهودی و فرزندان آنها بودند و سهم ۸۹ درصدی خود را از کل جمعیت حفظ کردند.

اشتباه بزرگ جمعیتی که توسط شهرک‌نشینان یهودی اتفاق افتاد، فتح بقیه فلسطین در سال ۱۹۶۷، به همراه بلندی‌های جولان و صحرای سینای مصر با جمعیت کم بود.

در حالی که اشتهای سیری‌ناپذیر اسرائیل برای تصرف سرزمین‌های جدید منجر به فتحی شد که وسعت جغرافیایی آن را سه برابر کرد، اما برتری جمعیتی یهودیان را که صهیونیست‌ها از سال ۱۹۴۸ برای به دست آوردن آن سخت تلاش کرده بودند، به طور قابل توجهی تضعیف کرد.

پیش از اخراج ۱۹۶۷، جمعیت کرانه باختری بین ۸۴۵ هزار تا ۹۰۰ هزار نفر تخمین زده می‌شد، در حالی که جمعیت نوار غزه بین ۳۸۵ هزار تا ۴۰۰ هزار نفر بود.

تهدید جمعیتی

در غزه، نیروهای اسرائیلی تا دسامبر ۱۹۶۸، ۷۵ هزار فلسطینی را اخراج کردند و از بازگشت ۵۰ هزار نفر دیگر که در مصر یا جاهای دیگر مشغول کار، تحصیل یا سفر بودند، به خانه‌هایشان جلوگیری به عمل آمد.

پس از این اخراج، سرشماری اسرائیل در سپتامبر ۱۹۶۷، جمعیت کرانه باختری را ۶۶۱،۷۰۰ نفر و جمعیت غزه را ۳۵۴،۷۰۰ نفر ثبت کرد.

جمعیت فلسطینیان شرق قدس ۶۸۶۰۰ نفر بود. این بدان معنا بود که جمعیت فلسطینیان اسرائیل، کرانه باختری و غزه در مجموع ۱،۳۸۵،۰۰۰ نفر بود که نسبت یهودیان را در تمام سرزمین‌های تحت کنترل اسرائیل از ۸۹ درصد به ۵۶ درصد کاهش می‌داد البته به استثنای چند هزار سوری و مصری که در بلندی‌های جولان و سینا باقی مانده بودند.

در حقیقت، از بلندی‌های جولان اسرائیلی‌ها بین ۱۰۲ هزار تا ۱۱۵ هزار سوری را اخراج کردند و کمتر از ۱۵ هزار نفر باقی ماندند.

در حالی که جمعیت سینا در آن زمان عمدتا شامل بادیه‌نشینان و کشاورزان بود، ۳۸ هزار نفر از آنها پناهنده شدند. اسرائیل همچنین با پیشرفت اشغالگری خود، به اخراج صدها فلسطینی ادامه داد.

این زلزله جمعیتی پس از سال ۱۹۶۷، باعث شد تا گلدا مایر، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی در دهه ۱۹۷۰ به شدت نگران شود چون او نگران فرزندآوری فلسطینی‌ها بود.

کاهش سهم جمعیت یهودیان در مناطق استعماری تا سال ۱۹۹۰ ادامه یافت، در حالی که نگرانی فزاینده‌ای در میان اسرائیلی‌ها وجود داشت.

موج مهاجرتی از شوروی

تا سال ۱۹۹۰، جمعیت اسرائیل (۱۹۴۸) تقریبا به ۴.۸ میلیون نفر رسیده بود، از جمله ۳.۸ میلیون یهودی و یک میلیون فلسطینی، در حالی که جمعیت فلسطینیان نوار غزه ۶۲۲،۰۱۶ نفر و جمعیت کرانه باختری ۱،۰۷۵،۵۳۱ نفر بود.

تعداد کل فلسطینی‌های تحت کنترل اسرائیل ۲،۶۹۷،۵۴۷ نفر بود و ۵۸ درصد هم یهودیان بودند که نشان دهنده افزایشی ناچیز نسبت به ۵۶ درصد در سال ۱۹۶۷ بود.

فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و بحران‌های اقتصادی پس از آن در جمهوری‌های استقلال یافته به مهاجرت گسترده منجر شد به ویژه در میان یهودیان، که جابجایی آسان‌تری داشتند، زیرا قانون بازگشت اسرائیل به آنها مقصدی فوری بدون عوارض مهاجرت به کشورهای غربی ارائه می‌داد.

این امر اسرائیل را به پیشنهادی بسیار جذاب برای یهودیان شوروی و موهبتی برای رژیم صهیونیستی تبدیل کرد، زیرا به جلوگیری از «بمب جمعیتی» فلسطینیان کمک کرد.

مشخص شد که یک میلیون یهودی شوروی که بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰ به اسرائیل مهاجرت کردند، همگی یهودی نبودند.

یهودی بودن بیش از نیمی از آنها توسط خاخام‌های اسرائیل که اصرار داشتند یهودی کسی است که مادرش یهودی باشد و همچنین توسط گروه‌های صهیونیستی، از جمله سازمان صهیونیستی آمریکا (ZOA)، مورد تردید قرار گرفت، زیرا بسیاری از تازه واردان، در بهترین حالت، یک پدربزرگ یا مادربزرگ یهودی داشتند. آنها شامل همسران و سایر اقوامی بودند که اصلا یهودی نبودند.

بسیاری از مهاجران پس از فروپاشی شوروی از یادگیری زبان عبری خودداری کردند و به صحبت به زبان روسی ادامه دادند، که منجر به انتشار روزنامه‌های متعدد به زبان روسی در اسرائیل شد. برخی از جوانان مهاجر حتی گروه‌های نئونازی تشکیل دادند که به یهودیان و کنیسه‌ها در سراسر اراضی اشغالی حمله می‌کردند.

با این حال، این موج بزرگ مهاجرت نتوانست با رشد جمعیت فلسطین رقابت کند.

وحشت جمعیتی

تا سال ۲۰۰۰، جمعیت اسرائیل به ۶.۴ میلیون نفر رسیده بود، از جمله پنج میلیون یهودی و نزدیک به ۱.۲ میلیون فلسطینی، در حالی که جمعیت کرانه باختری ۲.۰۱۲ میلیون نفر و غزه ۱.۱۳۸ میلیون نفر ثبت شده بود که نسبت مهاجران یهودی و فرزندان آنها را به بیش از ۵۲ درصد از کل جمعیت کاهش می‌داد.

موسسه سیاست و استراتژی در مرکز میان‌رشته‌ای هرتزلیا در اسرائیل، اولین کنفرانس از مجموعه‌ای از کنفرانس‌های سالانه را با تمرکز بر قدرت و امنیت رژیم صهیونیستی به ویژه در رابطه با حفظ شخصیت برتری‌طلبانه یهودی آن، برگزار کرد.

حفظ برتری

این کنفرانس که منعکس‌کننده دیدگاه‌های غالب برتری‌جویانه یهودی در میان یهودیان اسرائیلی و سازمان‌های یهودی آمریکایی طرفدار اسرائیل بود، با حمایت مشترک کمیته یهودیان آمریکایی، مرکز پیشرفت اجتماعی و اقتصادی اسرائیل، وزارت جنگ اسرائیل، آژانس یهود، سازمان جهانی صهیونیسم، مرکز امنیت در دانشگاه حیفا و شورای امنیت اسرائیل در دفتر نخست‌وزیری برگزار شد.

شیمون پرز، رئیس سابق رژیم صهیونیستی در سال ۲۰۰۲ نگرانی خود را در مورد «خطر» جمعیتی فلسطینیان ابراز کرد، چرا که خط سبزی که اسرائیل را از کرانه باختری جدا می‌کرد، «در حال ناپدید شدن بود که ممکن بود به پیوند آینده فلسطینیان کرانه باختری با اعراب اسرائیلی منجر شود.»

وی این مساله را به عنوان یک «بمب جمعیتی» توصیف و ابراز امیدواری کرد که ورود ۱۰۰ هزار یهودی دیگر به اسرائیل، این «خطر» جمعیتی را برای ۱۰ سال دیگر به تعویق بیندازد و تاکید کرد که «جمعیت، جغرافیا را شکست خواهد داد.»

تا سال ۲۰۱۰، جمعیت اسرائیل به ۷.۶ میلیون نفر رسیده بود، از جمله ۵.۷۵ میلیون یهودی و ۱.۵۵ میلیون فلسطینی، در حالی که جمعیت کرانه باختری ۲.۴۸ میلیون نفر و جمعیت غزه ۱.۵۴ میلیون نفر بود. این امر باعث شد که جمعیت یهودیان برای اولین بار از زمان پاکسازی قومی گسترده فلسطینیان در سال ۱۹۴۸، به اقلیتی با حداکثر ۴۹ درصد تبدیل شود.

این برای صهیونیست‌ها غیرقابل تحمل بود و در همین راستا بود که پارلمان اسرائیل در ژوئیه ۲۰۱۸ «قانون اساسی جدید: اسرائیل به عنوان دولت-ملت قوم یهود» را تصویب و تصریح کرد که «سرزمین اسرائیل، میهن تاریخی قوم یهود است که در آن اسرائیل تاسیس شده است» و «حق اعمال خودمختاری ملی در اسرائیل مختص قوم یهود است.»

این قانون جدید که علیرغم ماهیت نژادپرستانه‌اش توسط دیوان عالی اسرائیل به عنوان قانون اساسی تایید شد، اعلامیه‌ای ضروری بود مبنی بر اینکه «اسرائیل» متوجه شده است که در حال شکست در «جنگ» جمعیتی است.

بنابراین، تاکید می‌شد که صرفنظر از اینکه چه تعداد یهودی در اسرائیل باقی مانده‌اند یا چه نسبتی از جمعیت را تشکیل می‌دهند، آنها همچنان امتیازات نژادپرستانه و استعماری منحصر به فردی نسبت به فلسطینیان بومی خواهند داشت.

برتری مدون شده

در سال ۲۰۲۰، جمعیت اسرائیل ۹.۲ میلیون نفر بود که شامل ۶.۸ میلیون یهودی و ۱.۹ میلیون فلسطینی می‌شد، در حالی که جمعیت کرانه باختری ۳.۰۵ میلیون نفر و جمعیت غزه ۲.۰۴۷ میلیون نفر بود که این امر نسبت مهاجران یهودی و فرزندان آنها را به ۴۷ درصد از کل جمعیت کاهش می‌داد.

با این حال، به نظر نمی‌رسد فلسطینی‌ها تنها جمعیتی باشند که به عنوان یک «بمب» جمعیتی که برتری جمعیتی یهودیان را تهدید می‌کند، در نظر گرفته شوند.

در ژانویه ۲۰۲۳، «مورتون کلاین» رئیس ملی سازمان صهیونیستی آمریکا بیانیه‌ای منتشر و نگرانی خود را درباره روندهایی مطرح کرد که به نظر می‌رسد ممکن است هویت یهودی اسرائیل را تحت تاثیر قرار دهد.

این بار مقصر، شبه‌یهودیان از آب درآمدند، کسانی که «قانون بازگشت» بدنام و نژادپرستانه اسرائیل به آنها اجازه ورود به اراضی اشغالی را داده بود. این قانون در سال ۱۹۷۰ اصلاح شد تا به هر کسی در سراسر جهان که یک پدربزرگ یا مادربزرگ یهودی دارد از جمله همسر غیریهودی، فرزندان و نوه‌های چنین شخصی و همسرانشان اجازه داده شود که در اسرائیل ساکن شوند و تابعیت اسرائیل را دریافت کنند.

رئیس ملی سازمان صهیونیستی آمریکا در بیانیه‌ای نارضایتی خود را اینطور اعلام کرد که متمم ۱۹۷۰ به نیم میلیون غیر یهود از کشورهای تازه استقلال یافته شوروی اجازه اسکان در اراضی اشغالی را داده است.

مرحله نهایی

در همین راستا بود که اسرائیل، دیوان عالی آن و شهرک‌نشینان یهودی‌اش در ماه مه ۲۰۲۱، کمپین خود را برای ایجاد رعب و وحشت در میان فلسطینیان قدس شرقی افزایش داده و ۱۳ خانواده در مجموع ۵۸ نفر را از خانه‌هایشان در محله «شیخ جراح» بیرون راندند.

همچنین ۱۰۰۰ فلسطینی نیز از سوی دادگاه‌ها و شهرک نشینان صهیونیست تهدید شدند تا خانه‌های خود را ترک کنند.

این تصمیم در سطح بین‌المللی به عنوان تایید دیگری بر آپارتایدی بودن اسرائیل تلقی شد.

در ماه آوریل، یک ماه قبل از حکم دیوان عالی، دیده‌بان حقوق بشر گزارشی منتشر کرد که در آن اسرائیل را هم در مرزهای ۱۹۴۸ و هم در سرزمین‌های اشغالی ۱۹۶۷، یک «دولت آپارتاید» اعلام کرد.

سازمان عفو بین‌الملل نیز در فوریه ۲۰۲۲ از این اقدام پیروی کرد و اسرائیل را یک دولت آپارتاید دانست.

تلاش ناامیدانه اسرائیل برای بازگرداندن برتری جمعیتی یهودیان، همان چیزی است که نابودی و اخراج برنامه‌ریزی‌شده دو میلیون فلسطینی در غزه را به پیش می‌برد. در مارس ۲۰۲۵، کابینه اسرائیل ایجاد «نهادی برای مدیریت مهاجرت داوطلبانه فلسطینی‌ها از غزه» را تصویب کرد.

همچنین با توجه به اینکه دولت ایالات متحده که در دوران ریاست جمهوری جو بایدن و دونالد ترامپ، رئیس جمهور کنونی آمریکا با اسرائیل برای یافتن مقصدی برای بازماندگان فلسطینی اخراج شده از نسل‌کشی همکاری کرده است، در حال میانجیگری برای توافق دیگری- این بار با جنگ سالاران لیبی برای پذیرش آنها است.

با خروج بین ۱۰۰ هزار تا نیم میلیون یهودی اسرائیلی از اراضی اشغالی از اکتبر ۲۰۲۳، که ادامه روند مهاجرت قبلی است، بعید به نظر می‌رسد که حتی اگر اسرائیل در کارزارهای نابودی و اخراج خود در غزه موفق شود، بتواند برتری جمعیتی یهودیان را احیا کند. تنها گزینه باقی مانده، نابودی همه فلسطینی‌ها و نه فقط فلسطینی‌های غزه خواهد بود!