ایراد بزرگ؛ درباره عکسی از صفحه اول روزنامه فرهیختگان

هم ميهن

بروزرسانی 1404/07/16 - 23:46

ایراد بزرگ؛ درباره عکسی از صفحه اول روزنامه فرهیختگان

هم میهن/متن پیش رو در هم میهن منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

دیروز که عکس یک روزنامه فرهیختگان را دیدم اول به این فکر کردم که چرا رئیس دانشگاهی که تازه منصوب شده است و چهره شناخته‌شده‌ای در عرصه عمومی ندارد باید طرحی از صورتش در صفحه اول گذاشته شود.

امیر جدیدی| فرهیختگان روزنامه خوبی است اما یک ایراد بزرگ دارد. ایرادش این است که روزنامه دانشگاه آزاد است. شاید بگویید ارگانی بودن به ذات چیزی بدی نیست. اما روزنامه ارگانی آن هم شکلی که فرهیختگان است توی کَت مخاطب روزنامه‌خوان نمی‌رود.

روزنامه از آن جاهایی است که مشخصاً نیازمند تاریخ و استقلال است. نمی‌شود امسال به خوانندگانت بگویی برای رسیدن به قله باید از بال چپ بروی و دو سال بعد زیر حرفت بزنی.

خواننده اگر پای کار روزنامه باشد همین که تغییر رفتارت را ببیند پاشنه تحریریه را از جا در می‌آورد. یک وقت هست که ارگان دارنده روزنامه تکلیفش با خودش روشن است و مگر انقلاب شود که دیدگاه و عقیده و رویه‌اش تغییر کند.

فرهیختگان اما از آن جاهایی است که در این سال‌ها به مخاطبش مجال رفاقت نداده است. وقتی سال ۸۸ فرهیختگان از یک ضمیمه دانشگاهی به روزنامه صبح کشور تبدیل شد خیلی از اهالی مطبوعات که آن روزها برای خودشان برو و بیایی داشتند دور هم جمع شدند تا کار کارستانی کنند.

چیزی هم نگذشت که روزنامه نوپا سری بین سرها باز کرد و حرفش سر زبان‌ها افتاد. کاری به درست و غلط بودن حرف‌های آن روز ندارم. مدتی بعد اما فشارهای سیاسی روی سر مدیران روزنامه و مدیران دانشگاه آزاد ریخت و آن تحریریه پر شور مثل لشکر شکست‌خورده پراکنده شدند.

با تغییر دولت و تغییر چینش هیئت امنای دانشگاه روزنامه دست گروه دیگری افتاد که حرفشان صد و هشتاد درجه با قبلی‌ها فرق داشت. چرخ گردون در حال چرخیدن بود که دوباره گروه دیگری بر سریر قدرت نشستند و باز روز از نو و روزی از نو.

دیروز که عکس یک روزنامه فرهیختگان را دیدم اول به این فکر کردم که چرا رئیس دانشگاهی که تازه منصوب شده است و چهره شناخته‌شده‌ای در عرصه عمومی ندارد باید طرحی از صورتش در صفحه اول گذاشته شود.

نکته این بود که نقد اولیه‌ام در شرایطی بود که از نگاه یک عکاس به ماجرا نگاه می‌کردم. حقیقت اما این بود که اساساً چرا روزنامه‌ای مثل فرهیختگان که این روزها عده‌ای روزنامه‌نگار پای کار دور هم جمع شده‌اند باید طرح رئیس یک دانشگاه را در این ابعاد صفحه اول چاپ کند؟

فرهیختگان روزنامه خوبی است اما روزنامه‌ای نیست که در خاطر جمعی مخاطبانش بماند. من روزگاری خبرنگار این روزنامه بودم. هنوز که هنوز است کارت خبرنگاری‌ آن روزهایم را نگه داشته‌ام. از آن روزها خاطره‌های شیرینی در دلم مانده که هر بار از خیابان حافظ رد می‌شوم لبخندی گوشه لبم می‌نشیند.

دلم می‌سوزد وقتی می‌بینم بعد از گذشت این همه سال روزنامه‌ای که دوستش داشتم به جایی نرسید و زیر دست و پای مدیران دوره‌ای هبا و هدر شد.