روایتی از سفر کاروان «الی بیت‌المقدس» به فلسطین

نویسنده در بخشی از مقدمه خود درباره این سفر می‌نویسد:

دی ۱۳۸۷ بود که اسرائیل به نوار غزه حمله کرد و جنگ ۲۲ روزه بین اسرائیل و مقاومت فلسطین شکل گرفت. همزمان با این جنگ، جمعی از بچه‌های تشکل‌های دانشجویی در فرودگاه‌های کشور تجمع کردند و خواستار کمک و اعزام به غزه شدند. تجمع بچه‌های هم فکر و هم روحیه سراسر کشور باعث شد هم انرژی بگیریم و هم دنبال راهی بگردیم که این معبر بن بست را باز کنیم و از مرزها بیرون بزنیم. چقدر از دیگر کشورها و از سراسر جهان طلبه و دانشجوی انقلاب داشتیم که در ایران ساکن بودند! خودمان چقدر زیاد بودیم! گم شده نخ تسبیحی بود تا این دانه‌ها را به هم متصل کند.

در آن تجمع چند روزه هم راهی باز نشد؛ اما نطفه جمعی از بچه‌ها بسته شد که اعتماد به نفس و اعتقاد عمیقی به آرمان‌ها یشان داشتند. یک و نیم سال بعد، اتحادیه بین المللی امت واحده از میان این جمع سربرآورد تا محفل فعالان جهان اسلام باشد. همه جور نیرویی پای کار آمده بود؛ مستندساز، دانشجو، طلبه، ایرانی، افغانستانی، هندی و غیره.

مدت‌ها جلسه و هم فکری با چهره‌ها و تجربه‌های مختلف داخلی و خارجی جمع شد تا فکر جدیدی شکل گرفت. مدل جهادی کاروان اعزامی به فرماندهی حاج احمد متوسلیان باید به مدل سمنی با رویکرد بین المللی تبدیل می‌شد. بعد از همان روزهای اول، ارتباط گیی شروع شد. اولویت با طلبه‌های غیرایرانی ساکن قم و هر شخصیت غیرایرانی مقیم ایران بود. پای حرفشان نشستیم و سوال کردیم و شناخت پیدا کردیم؛ به طوری که برخی رفقا در همین جلسات زبان عربی و انگلیسی را با لهجه‌های کشورهای مختلف یاد گرفتند. وقتی نگاهمان از مرزها بیرون زد و ارتباط مان گسترده شد، دیدیم ای وای، جهان در هند و پاکستان و مالزی و … چقدر جوگیر دارد! حتی یکی از همین جوگیرها نامزد دریافت جایزه صلح نوبل بود.

با سلام و علیک شروع کردیم و بعد شد سفر و دیدار و هم گرایی. به مرور ارتباط خیلی قوی شد. آنها هم مثل ما دنبال هم تیپ‌هایشان می‌گشتند؛ بعضی از تشکل‌های هندی و پاکستانی، گروه «آی اچ اچ» ترکیه، «صدای فلسطین» اندونزی، جنبش‌های ضد اشغالگری مثل رفقای احمد شاه مسعود در افغانستان و غیره منطقه پر بود از تشکل‌هایی که درباره فلسطین مثل ما فکر می‌کردند؛ اما لزوماً هم کیش و هم مذهب ما نبودند.

در همان ایام، اعضای آی اچ اچ ترکیه یک کشتی برای اعزام کمک و شکستن محاصره غزه راه انداختند؛ اما در راه، اسرائیل به کشتی حمله کرد. ماجرا این بود که جمع چند صد نفره ای از فعالان بین المللی عرصه فلسطین از کشورهای مختلف اعم از کشورهای اروپایی و عربی و غیره قصد داشتند با این کشتی عازم غزه شوند و محاصره‌ای را که غزه چند سال درگیرش بود بشکنند؛ اما ارتش اسرائیل به این کشتی غیر نظامی که کاملاً امدادرسان بود، حمله کرد و ۹ نفر از سرنشینان کشتی را که عمدتاً از اتباع ترکیه بودند به شهادت رساند.

این ماجرا موج بسیار جدی در فعالان بین الملل برای اعزام و حضور در غزه ایجاد کرد. این موج به ایران هم رسید و خیلی‌ها در تدارک بودند که اقدامی برای فلسطین و غزه انجام دهند؛ اما اینکه حرکتی صرفاً ایرانی شکل بگیرد ممکن نشد.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

در نهایت اینکه برنامه کاروان الی بیت المقدس اگرچه نتوانست خود را به مرزهای فلسطین برساند، پیروزی بزرگی به دست آورد؛ تهاجم به هویت اسرائیل با اصلی کردن قضیه قدس و فلسطین و اجرای اولین حرکت فعالان صلح از چهارگوشه زمین با نیت و به مقصد فلسطین. اثرات این حرکت تا جایی است که جنبش حماس به عنوان جلودار حرکت مقاومت در فلسطین، راهپیمایی جهانی الی بیت المقدس و برگزاری «روز زمین» را تحولی تاریخی مطرح کرده است. حرکت ما برای تمام کسانی که در جهان به فکر آزادی فلسطین اند خط شکنی و الگو دهی کرد.

ما در میدان مین دور فلسطین معبر باز کردیم و بعد از کاوان ما، حرکت‌های دیگر از این مسیر خواهند رفت. آیا این یک پیروزی بزرگ نیست؟ در این حرکت با این عظمت دیگر فرد و احساسات فردی مهم نیست. چند نفر را مجبور شدیم در راه به هر دلیلی جا بگذاریم؟ چند نفر علاقه داشتند با ما بیایند و نتوانستند؟ آیا آنها احساساتشان درگیر نبود؟ اما اصل حرکت کاروان مهم بود، نه احساسات شخصی من و شما. اینکه نتوانستیم به سمت مرزها برویم و همان برنامه روز زمین را اجرا کنیم. در این معادله چقدر ضریب دارد؟ از دوستان تقاضا می‌کنم به بزرگی کاری که کرده اید دقت کنید. نگذارید حواشی بر اصل غلبه کند.

این کتاب با ۲۵۴ صفحه، شمارگان هزار نسخه و قیمت ۱۴۵ هزار تومان عرضه شده است.