صوت/ غزل 229 حافظ؛ بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد

آخرين خبر/ بخت از دهان دوست نشانم نمي‌دهد دولت خبر ز راز نهانم نمي‌دهد از بهر بوسه‌اي ز لبش جان همي‌دهم اينم همي‌ستاند و آنم نمي‌دهد مردم در اين فراق و در آن پرده راه نيست يا هست و پرده دار نشانم نمي‌دهد زلفش کشيد باد صبا چرخ سفله بين کان جا مجال بادوزانم نمي‌دهد چندان که بر کنار چو پرگار مي‌شدم دوران چو نقطه ره به ميانم نمي‌دهد شکر به صبر دست دهد عاقبت ولي بدعهدي زمانه زمانم نمي‌دهد گفتم روم به خواب و ببينم جمال دوست حافظ ز آه و ناله امانم نمي‌دهد معاني لغات (229) بخت: طالع دولت: اقبال ، کامکاري در اين پرده: 1- درون اين سراپرده ، درون حرم . 2- در بارگاه اسرار الهي مجل: فرصت دوران : روزگار زمانم نمي دهد: مجال و فرصت به من نمي دهد. پرده دار: حاجب. معاني ابيات غزل (229) (1) بخت و طالع مدد نمي کند که نشاني از دهان دوست به دست آورم و دولت و اقبال همراهي نمي کند تا از آن دهان ناپيدا راز نهاني دل دوست را بشنوم . (2) براي بوسه يي از لب او جانم را فدا مي کنم ، نه جانم را مي گيرد و نه بوسه يي به من مي دهد. (3) از شوق ديدار او جانم به لب رسيدو به سراپرده او راهي نيست يا اگر هم باشد نگهبان به من نشان نميدهد. (4) دست نسيم صبا در زلف او رفت، پستي روزگار را بنگر که به اندازه باد گذرا هم به من امکان دست يازي نمي دهد . (5) هر چه قدر چون شاخه متحرک پرگار، در کنار ددايره، در حالت سرگرداني به سرمي بردم روزگار به من اجازه ورود به داخل دايره امکان نمي دهد . (6) عاقبت با شکيبايي ، شيريني کاميابي حاصل خواهد شد اما روزگار ناسازگار فرصت و زمان براي صبر کردن به من نمي دهد . (7) با خود گفتم به خواب مي روم و در عالم خواب و خيال روي دوست را مي بينم اما از آه وناله حافظ ، مجال خواب رفتن حاصل نمي شود . با کانال تلگرامي «آخرين خبر» همراه شويد