جذاب ترین ها

یادی از دوج چارجر R/T همی 1971، یکی از کمیاب‌ترین عضلانی‌های کلاسیک

پدال

بروزرسانی 1404/03/22 - 22:01

یادی از دوج چارجر R/T همی 1971، یکی از کمیاب‌ترین عضلانی‌های کلاسیک

پدال/ دوج چارجر R/T با موتور همی هرچند زمان عرضه در سال ۱۹۷۱ با استقبال مواجه نشد اما امروز یکی از کمیاب‌ترین و گران‌ترین خودروهای کلاسیک موپار محسوب می‌شود.

در سال ۱۹۶۴، پونتیاک پکیج عملکرد بالای GTO را برای مدل میان سایز تمپست خود معرفی کرد و به لطف محبوبیت آن، اکثر برندهای بزرگ دیترویت در سال‌های بعد با پیشنهادهای مشابه پاسخ دادند. دوج چارجر که در اواسط سال مدل ۱۹۶۶ معرفی شد، در ابتدا رقیب مستقیمی برای GTO نبود اما درنهایت به یکی از رقبای پرتعداد ماسل کار پونتیاک تبدیل شد. چارجر که بر پایه کورونت ساخته شده بود، در نسل اول خود فرم فست‌بک منحصربه‌فردی داشت و با تریم‌های لوکس عرضه می‌شد که آن را در بخش بازار رامبلر مارلین قرار می‌داد. بااین‌حال، در سال ۱۹۶۸، دوج این مدل را به‌طور کامل بازطراحی و یکی از نمادین‌ترین خودروهای آمریکایی تمام دوران را خلق کرد.

بازطراحی جنجالی
پس از دو سال موفقیت در بازار، چارجر برای سال مدل ۱۹۷۱ یک‌بار دیگر بازطراحی شد و در قالب نسل سوم به بازار آمد. چارجر نسل سوم به‌جای استایل کلاسیک مدل‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۰، اکنون خطوط جسورانه‌تری داشت. همان‌طور که در مورد کورونت ۱۹۷۰ اتفاق افتاده بود، بازطراحی چارجر ۱۹۷۱ با واکنش‌های متفاوتی از سوی علاقه‌مندان مواجه شد. درحالی‌که هیچ‌کس از کابین جدید که با چلنجر مشترک بود شکایتی نداشت، انتقال چراغ‌های مخفی نمادین به فهرست آپشن‌ها و ظاهر کلی عجیب‌وغریب بدنه برای همه جذاب نبود. بااین‌حال، تریم پرچم‌دار و عملکرد بالای R/T با نوارهای منحصربه‌فرد و آپشن‌هایی که ظاهر تهاجمی آن را تقویت می‌کردند مانند اسپویلر عقب جدید و کاپوت رم‌چارجر، ارائه شد. کاپوت رم‌چارجر یک دریچه مخفی جدید را معرفی کرد که با فشردن یک کلید روی داشبورد باز می‌شد. این ویژگی‌ها جذابیت چارجر R/T جدید را افزایش دادند که با وجود بازطراحی جنجالی، همچنان یکی از بهترین خودروهای عضلانی بازار از نظر عملکرد محسوب می‌شد.

آخرین چارجر با موتور همی
نسل سوم چارجر هرچند بدنه جدیدی داشت اما با همان پیشرانه‌های نسل قبلی عرضه شد. به‌صورت استاندارد، چارجر مجهز به موتور V8 مگنوم ۷.۲ لیتری با قدرت ۳۷۰ اسب بخار بود که از یک کاربراتور چهار دهانه کارتر استفاده می‌کرد. گام بعدی موتور ۷.۲ لیتری معروف به سیکس پک بود که به لطف سه کاربراتور دو دهانه هالی، ۳۹۰ اسب بخار تولید می‌کرد. در صدر فهرست موتورها نیروگاه قدرتمند ۷ لیتری همی قرار داشت که مانند سیکس پک، الزاماً با کاپوت رم‌چارجر و سیستم تعلیق سنگین ارائه می‌شد. این پیشرانه که آخرین سال خود را زیر کاپوت خودروهای پرفورمنس گروه کرایسلر سپری می‌کرد، هرچند بهبودی را نسبت به قبل تجربه نکرده بود ولی به لطف معماری افسانه‌ای خود که شامل ویژگی‌هایی مانند میل‌لنگ و شاتون‌های فولادی فورج‌کاری شده، پیستون‌های آلومینیومی فورج‌کاری شده و دو کاربراتور کارتر AFB روی منیفولد ورودی آلومینیومی بود، خروجی فوق‌العادهٔ ۴۲۵ اسب بخار قدرت و ۶۶۵ نیوتن متر گشتاور را تولید می‌کرد. چارجر R/T مجهز به همی تنها با دو گیربکس چهار سرعته دستی و سه سرعته اتوماتیک قابل سفارش بود.

چارجر R/T مدل ۱۹۷۱ که مجهز به سیستم تعلیق سنگین اجباری و پکیج آپشنال سوپر ترک پک بود که فرمان هیدرولیک و ترمزهای دیسکی جلو را نیز اضافه می‌کرد، یکی از قدرتمندترین خودروهای عضلانی بازار در آن زمان محسوب می‌شد. طبق آزمایش‌های مستقل انجام‌شده توسط معتبرترین مجلات آن دوران، B-چارجر با موتور همی می‌توانست ۴۰۰ متر را زیر ۱۴ ثانیه طی کند. اگرچه چنین رقمی این برای آن دوران قطعاً سریع محسوب می‌شد اما به‌اندازه چلنجر و کودای سبک‌تر با موتور همی و حتی ۷.۲ لیتری سیکس پک سریع نبود.

از شکست در بازار تا ارزش بالای امروز
سال ۱۹۷۱ آغاز پایان خودروهای عضلانی بود. به دلیل مقررات سخت‌گیرانه آلایندگی و افزایش حق بیمه، خودروهای عملکرد بالا محکوم به نابودی بودند. این موضوع، به‌علاوه بازطراحی جنجالی، در آمار فروش چارجر R/T منعکس شد. به همین دلیل، در سال ۱۹۷۱ تنها ۲,۷۴۳ دستگاه چارجر R/T فروخته شد که از این تعداد تنها ۶۳ دستگاه به پیشرانهٔ همی مجهز بودند. به دلیل این آمار ناامیدکننده، تولید R/T در سال ۱۹۷۲ متوقف و موتور قدرتمند همی منقرض شد. بااین‌حال، در چند دهه اخیر، تصویر این خودرو بسیار تغییر کرده است. امروزه، این جوجه اردک زشت سابق از خانواده چارجر به یکی از پرطرفدارترین کلاسیک‌های موپار تبدیل شده است و کلکسیونرها حاضرند بیش از ۳۰۰ هزار دلار برای یک نمونه کاملاً اصیل با کارکرد پایین و در شرایط بی‌نقص بپردازند.