جذاب‌ترین خودروهای ژاپنی با طراحی منحصربه‌فرد

شرکت‌هاي خودروسازي ژاپني هميشه در بخش طراحي، به ابتکار و روش‌هاي غيرمعمول شهرت داشته‌اند. البته، اين شهرت بيشتر به چند دهه‌ي اخير مربوط است و درواقع، داستان اوج‌گرفتن ژاپني‌ها در خودروسازي تاحدودي مشابه شرکت‌هاي چيني امروز بوده است.

در اواخر دهه‌ي ۱۹۶۰، بيشتر خودروسازان بزرگ ژاپني براي پيداکردن بازارشان، محصولاتي با طراحي مشابه مدل‌هاي آمريکايي و اروپايي توليد مي‌کردند. البته، طراحي ژاپني چيزي بيشتر از شباهت ملموس نبود که خودروساز هم به آن اعتراف مي‌کرد و با کپي‌کاري چند سال گذشته‌ي چيني‌ها متفاوت است. در هر صورت، صنعت خودروسازي ژاپن چند سال بعد مستقل شد و در دهه‌ي ۱۹۸۰، ژاپني‌ها با طراحي جديد و منحصربه‌فرد برندشان از راه رسيدند. برنامه‌ي استقلال طراحي خودروهاي ژاپني در دهه‌ي ۱۹۹۰ به اوج رسيد که امروز اين مجموعه‌ به‌عنوان بخشي از ارزشمندترين محصولات گذشته ياد شود.

در اين مقاله، به دهه‌هاي ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰  ژاپن سفر مي‌کنيم و به زمان حاضر مي‌رسيم تا عجيب‌ترين و متفاوت‌ترين طراحي‌هاي خودروسازي اين کشور را در آن دوران بررسي کنيم.

سوبارو XT

محصول سال ۱۹۸۵

سوبارو مدل XT را با هدف اصلي واردشدن به بازار خودروهاي لوکس و فاصله‌گرفتن از شهرت برندي اقتصادي توليد کرد. قطعا اولين نکته‌اي که براي قضاوت خودرو لوکس بين مردم در نظر گرفته مي‌شود، طراحي است؛ به‌ همين دليل، تيم طراحي سوبارو کوپه‌ي لوکس کاملا متفاوتي خلق کرد. در طراحي بدنه، تمام خطوط و پنل‌ها با زوايه‌هاي تند و برجسته همراه شده‌ و XT پس از گذراندن چند دوره آزمايش در تونل باد، به طراحي جالب و آيروديناميک رسيده بود. دستگيره‌ درها و برف‌پاک‌کن بزرگ و اسپويلر همه با تمرکز بر طراحي متفاوت و کاهش مقاومت هوا طراحي شدند. شايد در بدنه مشخص نباشد؛ اما به‌محض ديدن کابين XT الهام‌گيري از طراحي جت‌هاي جنگنده‌ي در خودرو جالب سوبارو کاملا واضح است. دکمه‌هاي کنترل چراغ‌ها و سيستم تهويه و برف‌پاک‌کن مشابه هواپيما طراحي شده‌اند و دسته‌دنده‌ هم شکل جوي‌استيک دارد.

شکل فرمان و طراحي داشبورد هم متفاوت و يادآور هوايپما هستند. سوبارو XT به پيشرانه‌‌هاي چهارسيلندر ۱.۸ ليتري تنفس‌طبيعي و توربوشارژ با قدرت‌هاي ۹۷ و ۱۱۲ اسب‌بخار مجهز بود و از ويژگي‌هاي متفاوتي در کلاس خودروهاي کوچک مثل سيستم تعليق با قابليت تنظيم، پنل پشت فرمان ديجيتال، قاب مخفي‌کننده‌ي دستگيره‌ي درها و يک برف پاک‌کن براي شيشه‌ي جلو استفاده مي‌کرد.

مدل مفهومي تويوتا FXV

محصول سال ۱۹۸۵

از سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۹، تويوتا چند مدل مفهومي جالب رونمايي کرد. مدل FXV، به‌معني خودرو آزمايشي آينده (Future eXperimental Vehicle)، سال ۱۹۸۵ در نمايشگاه توکيو معرفي شد و پيش‌نمايشي از خودروهاي خانوادگي تويوتا در قرن بيست‌و‌يکم بود. اين سدان جذاب که در عقب بدنه‌اش و پشت چرخ‌ها پيشرانه‌ي دوليتري مجهز به توربوشارژ و سوپرشارژ داشت، در بخش تجهيزات رفاهي پيش‌بيني دقيقي از آينده بود. براي مثال، تويوتا FXV از قابليت نمايش سرعت حرکت روي شيشه (HUD) استفاده مي‌کرد و روي داشبورد صفحه‌ي لمسي وجود داشت و سرنشينان مي‌توانستند برخي تجهيزات رفاهي خودرو مثل سيستم تهويه و تعليق و پخش‌کننده‌ي CD را با اين بخش کنترل کنند. طراحي بدنه به‌گونه‌اي بود که FXV را مثل خودروهاي سوپراسپرت، اما با چهار در نمايش مي‌داد. همچنين، طول بخش جلو بسيار کم بود و به‌لطف وجود شيشه‌هاي بزرگ کابين، بسيار جادار حس مي‌شد و در بخش عقب نيز، دريچه‌هاي جانبي هوا توجه هر بيننده‌اي را جلب مي‌کرد. از جالب‌ترين قسمت‌هاي بدنه‌ي تويوتا FXV چراغ‌هاي جلو محسوب مي‌شد که به‌شکل نواري باريک و مخفي‌شونده طراحي شده بود.

مدل مفهومي نيسان بوگا

محصول سال ۱۹۸۹

به‌نظر مي‌رسد ايده‌ي اصلي طراحان نيسان براي مدل بوگا (Boga)، طراحي خودرويي چندمنظوره و جادار بود که به ون شباهت نداشته باشد. مدل مفهومي بوگا در نمايشگاه خودرو توکيو سال ۱۹۸۹ به‌عنوان مدلي جديد براي حمل‌و‌نقل شهري در دهه‌ي ۱۹۹۰ رونمايي شد. ترکيب سقف بسيار بلند و شيشه‌هاي بزرگ، فضاي داخلي جاداري ايجاد کرد که ديد سرنشينان به بيرون از خودرو گسترده‌تر از هر مدل ديگر بود. صندلي‌هاي بوگا دقيقا مشابه مبل راحتي بودند و راننده‌ي اين مدل مفهومي هم با داشبورد تمام‌ديجيتال روبه‌رو مي‌شد. مانند تمام خودروهاي مفهومي، نيسان بوگا هم به چند ويژگي برجسته و جلوتر از زمان خودش مجهز بود؛ مثلا براي بازکردن درها، سرنشينان مي‌توانستند از حسگر اثرانگشت استفاده کنند. اين فناوري امروز در بسياري از تلفن‌هاي همراه هوشمند استفاده مي‌شود؛ ولي هنوز در خودروسازي برجسته وجود ندارد.

نيسان اس-کارگو

محصول سال ۱۹۸۹

ون کوچک نيسان اس-کارگو (S-Cargo) نسخه‌ي ژاپني از سيتروئن 2CV کلاسيک است. در تمام بخش‌هاي بدنه اس-کارگو، از چراغ‌هاي برآمده و دايره‌اي‌شکل تا گل‌گيرهاي بزرگ و پنجره‌ي دوتکه يادآور محصول قديمي فرانسوي‌ها است. حتي نام اين ون هم که به Small Cargo اشاره مي‌کند، با الهام از لقب معروف escargot سيتروئن 2CV به‌معني «حلزون» انتخاب شده است. جالب است در دو سال، هشت‌هزار دستگاه از اين ون کوچک و فانتري‌مانند براساس پلتفرم نيسان ساني يا سنترا توليد شد. نيسان اس-کارگو با وزني کمتر از ۹۷۰ کيلوگرم و ۳,۴۸۰ ميلي‌متر طول بدنه از پيشرانه‌ي چهارسيلندر ۱.۵ ليتري و جعبه‌دنده‌ي سه‌سرعته خودکار استفاده مي‌کرد.

ميتسوبيشي مينيکا توپو

محصول سال ۱۹۹۰

ميتسوبيشي پس از بررسي ظرفيت بازار خودروهاي تفريحي کوچک، مدلي جذاب توليد کرد که با قوانين کلاس کِي (Kei) مخصوص ژاپن نيز سازگار باشد. مينيکا توپو (Minica Toppo) مدل کوچک‌تر و ارزان‌تر از دليکا (Delica)، ون معروف ميتسوبيشي است که بين سال‌هاي ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۴ عرضه شد. اين مدل با نام مينيکا در کلاس خودروهاي کِي ژاپني توليد شده بود؛ اما نسخه‌ي توپو با سقف بسيار بلندتر از نمونه‌ي استاندارد متمايز مي‌شد. درکنار مدل‌هاي سه سيلندر ۶۵۷ سي‌سي و چهار سيلندر ۶۵۹ سي‌سي، ميتسوبيشي نسخه‌‌هاي تاون‌بي (Town Bee) و توپو بي‌جي (Toppo BJ) را هم براساس مينيکا توليد کرد که با طراحي کلاسيک همراه بودند. نسل جديد اين ون کوچک ژاپني سال ۲۰۰۸ با کد توپو توليد شد؛ ولي ميتسوبيشي eK جايگزين مدرن مينيکا است.

تويوتا سِرا

محصول سال ۱۹۹۰

مدل AXV-II يکي از خودروهاي مفهومي دهه‌ي ۱۹۸۰ تويوتا بود که شکل‌گيري محصولي جديد و متفاوت از اين شرکت در دهه‌ي ۱۹۹۰ را پايه‌گذاري کرد. سال ۱۹۹۰، تويوتا کوپه‌ي هاچ‌بک سرا (Sera) را با ظرفيت کابين ۲+۲ رونمايي کرد که شباهت بسياري به مدل مفهومي AXV-II داشت. تويوتا سرا از پيشرانه‌ي چهار سيلندر ۱.۵ ليتري سري E استفاده مي‌کرد که قواي محرکه‌‌اي معمولي است؛ اما در بخش طراحي بدنه و فضاي داخلي در کلاس سوپراسپرت‌ها قرار مي‌گرفت. طرح کابين خلباني فضاي داخلي درکنار درهايي که به حالت پروانه‌اي بازوبسته مي‌شدند، تويوتا سرا را کوپه‌اي خاص دربرابر ديگر خوروها نشان مي‌داد. گوردن موري در طراحي و توليد درهاي پروانه‌اي سوپراسپرت مک‌لارن F1، از تويوتا سرا الهام گرفت و پيش‌از‌اين هم، تنها آلفارومئو استراداله کلاسيک از طرحي مشابه خودروساز ژاپني استفاده مي‌کرد.

سوبارو SVX

محصول سال ۱۹۹۱

پس از توليد XT، سوبارو براي جايگزيني اين مدل با کد SVX به‌معني خودرو ايکس سوبارو (Subaru Vehicle X) و توليد محصولي جديد و پرچم‌دار با استوديو مشهور ايتال‌ديزاين (ItalDesign) همکاري کرد. ژاپني‌ها سفارش طراحي خاص و جذابي به جورجتو جوجارو داده بودند و جوجارو با الهام از جت و هواپيما، SVX را با طرح پنجره‌هاي دوگانه مجهز کرد. درواقع، شيشه‌ي پنجره‌ها تا بالاتر از ستون A بدنه ادامه پيدا مي‌کرد و علاوه‌بر افزايش وسعت ديد سرنشينان به بيرون، حالتي مشابه کابين هواپيما داشت.

سوبارو در حالي طرح مفهومي SVX را در نمايشگاه توکيو سال ۱۹۸۹ رونمايي کرد که واکنش‌ها به طراحي جوجارو و SVX مثبت بود. بنابراين، خودروساز ژاپني دو سال بعد مدل نهايي را با پيشرانه‌ي ۶ سيلندر خطي ۳.۳ ليتري و ۲۳۱ اسب‌بخار قدرت توليد کرد. مقام‌هاي سوبارو برنامه‌ي توليد مدل شوتينگ بريک از SVX را هم در نظر گفته بودند. درواقع، مدل مفهومي SVX شوتينگ بريک در نسخه‌هاي دو و چهاردر، سال‌هاي ۱۹۹۱ و ۱۹۹۲ در چند نمايشگاه و رويداد به‌نمايش گذاشته شد؛ اما درنهايت توليد نشد.

مدل مفهومي ميتسوبيشي HSR-V

محصول سال ۱۹۹۵

ميتسوبيشي در دهه‌هاي ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، مجموعه‌اي از مدل‌هاي مفهومي جالب را در قالب پروژه‌ي تحقيقاتي خودروهاي بسيار پيچيده و هوشمند (Highly Sophisticated-transport Research) توليد کرد. درمجموع، ۶ مدل مفهومي از اين پروژه بين سال‌هاي ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۷ رونمايي شد که نام‌گذاري‌شان براساس عددنويسي رومي از I تا VI ادامه يافت. مدل‌هاي اول تا چهارم ميتسوبيشي HSV ازنظر طراحي بدنه به انواع خودروهاي کوپه‌ شباهت داشتند؛ اما در بخش فني و قواي محرکه مثل سيستم برق يکپارچه، حالت‌هاي رانندگي هوشمند، آيروديناميک، کوچک‌ترين پيشرانه‌ي V6 توليدي جهان و سيستم انتقال قدرت چهارچرخ محرک، پيش‌نمايش فناوري‌هاي آينده‌ي اين شرکت ژاپني بودند.

ميتسوبيشي HSV-V که در اين فهرست وارد شده است، در مقايسه با ديگر مدل‌ها طراحي متفاوتي داشت. HSV-V از بدنه‌اي خاص استفاده مي‌کرد که بي‌شباهت به خودرو بتمن هم نيست؛ البته HSV-V روي شاسي ميتسوبيشي پاجرو قرار گرفته بود. درمجموع، ۶ مدل پروژه‌ي HSV به‌ترتيب روي سيستم برق يکپارچه، آيروديناميک، پيشرانه‌ي کوچک V6، انتقال قدرت تمام‌چرخ محرک و ترمز ضدقفل در چهارچرخ، طراحي منحصربه‌فرد و فناوري‌هاي جديد فرمان‌پذيري چهارچرخ، کنترل چسبندگي، توزيع گشتاور و سيستم خودران تمرکز داشتند. گفتني است هيچ‌کدام از خودروهاي ميتسوبيشي HSV توليد نشدند؛ اما از برخي ويژگي‌هاي برجسته‌ي اين مدل‌هاي مفهومي در محصولات توليدي آينده استفاده شد.

سوزوکي X-90

محصول سال ۱۹۹۵

يکي از جالب‌ترين خودروهايي که از ژاپن ديده‌ايم، کوپه‌ي شاسي‌بلند سوزوکي X-90 است. سوزوکي در دهه‌ي ۱۹۹۰، مدل‌هاي مفهومي جالب داشت؛ اما به‌ندرت اين خودروها به مرحله‌ي نهايي و خط‌توليد مي‌رسيدند. X-90 از معدود خودروهايي بود که درنهايت پس از رونمايي طرح مفهومي‌اش در سال ۱۹۹۳، مدتي بعد توليد شد. اين مدل خودرو کوپه‌ي کوچک شاسي‌بلند با ظرفيت کابين دو سرنشين و قابليت جداشدن سقف بود. شايد ايده‌ي شاسي‌بلند/کوپه در سال ۲۰۱۹ اصلا عجيب نباشد و درواقع، بسياري از برندها اين روزها به‌دنبال شاسي‌بلندکردن مدل‌هاي مختلف هستند؛ اما در سال ۱۹۹۵، سوزوکي X-90 چنين شهرتي نداشت و بسيار جلوتر از زمان بود. X-90 براساس سوزوکي ويتارا ساخته شده بود و از پيشرانه‌ي چهار سيلندر ۱.۶ ليتري با قدرت ۹۵ اسب‌بخار درکنار سيستم انتقال قدرت تمام‌چرخ محرک يا محور عقب و جعبه‌دنده‌ي ۶ سرعته خودکار استفاده مي‌کرد.

ويژگي‌هايي مثل کيسه‌هاي هوا، ترمز ضدقفل، سيستم تهويه و تعليق مک‌فرسون و جناغي در سوزوکي X-90 با قيمت اقتصادي برجسته بود. همان‌طورکه پيش‌بيني مي‌شد، سوزوکي X-90 در فهرست خودروهاي خاص قرار مي‌گرفت؛ بنابراين، فروش درخورتوجهي تجربه نکرد و تا سال ۱۹۹۷ روي خط‌توليد باقي ماند. البته، شرکت ردبول از X-90 بيشترين استفاده را براي تبليغ نوشيدني مي‌کرد. در سال ۲۰۱۳، نشريه‌ي تاپ‌گير (Top Gear) سوزوکي X-90 را در فهرست ۱۳ تايي بدترين خودروهاي ۲۰ سال گذشته قرار داد؛ اما همان‌طورکه امروز مي‌بينيم، شاسي‌بلندکردن مدل‌هاي مختلف بازار داغي پيدا کرده است. شايد اگر سوزوکي ايده‌ي X-90 را امروز اجرا مي‌کرد، مشتري‌هاي بيشتري براي کوپه‌ي شاسي‌بلند اقتصادي اين برند پيدا مي‌شد.

سوبارو ويويو بيسترو

محصول سال ۱۹۹۵

ويويو (Vivio) خودرو شهري کوچک سوبارو است که براساس حجم پيشرانه‌ي ۶۶۰ سي‌سي نام‌گذاري شده بود. «VI VI O» با عددنويسي رومي به «۰ ۶ ۶» سي‌سي اشاره مي‌کند. نسخه‌ي استاندارد سوبارو ويويو در مقايسه با مدل بيسترو (Bistro) طراحي مدرن‌تري دارد. هر دو خودرو در کلاس خودروهاي شهري مخصوص ژاپن (کِي) قرار مي‌گيرند؛ اما مدل بيسترو نسخه‌اي خاص از ويويو است که با الهام از خودروهاي کلاسيک انگليسي طراحي شده است. هيچ ويژگي برجسته‌اي در سوبارو ويويو بيسترو وجود ندارد؛ اما در دهه‌ي ۱۹۹۰، پس از اينکه نيسان سري پايکس (Pikes) از مدل‌هاي پاوو (Pao) و فيگارو (Figaro) را توليد کرد، مردم ژاپن علاقه‌ي خاصي به خودروهاي جديد با طراحي کلاسيک پيدا کردند. سوبارو پس از آزمايش طراحي کلاسيک در ويويو، مدل ايمپرزا را هم با اين طرح و کد کازابلانکا (Casa Blanca) توليد کرد که فروش چشمگيري هم داشت.

دايهاتسو ميجت II

محصول سال ۱۹۹۶

قوانين مخصوص خودروهاي شهري و کوچک ژاپن باعث شده است انواع مدل‌ها با طراحي‌هاي جالب و بسيار متفاوت توليد شود. دايهاتسو (Daihatsu) يکي از بازيگران اصلي بازار خودروهاي کوچک مخصوص ژاپن است که در سال ۱۹۹۶، محصولي فوق‌العاده خاص رونمايي کرد. نسل دوم ميجت (Midget) ترکيبي از خودروي شهري ژاپني در بدنه‌ي پيکاپ است. ميجت در دو نسخه با ظرفيت کابين يک يا دو سرنشين توليد شده و در تمام بخش‌هاي بدنه‌اش، اصل استفاده‌ي کامل از کوچک‌ترين فضا مشاهده مي‌شود. لاستيک يدکي در جلوپنجره و چراغ‌هاي دايره‌اي‌شکل که يادآور سيتروئن 2CV است و امکان سفارش سيستم انتقال قدرت چهارچرخ محرک و تهويه‌ي مطبوع از ويژگي‌هاي جالب اين مدل هستند. دايهاتسو ميجت II که به‌راحتي در بخش عقب و بارگيري فورد F-150 جاي مي‌گيرد، تا سال ۲۰۰۱ توليد شد.

مدل مفهومي مزدا MS-X

محصول سال ۱۹۹۷

خودرو مفهومي مزدا با نام سدان چندمنظوره‌ي آزمايشي (Multipurpose Sedan eXprimental) يا MS-X در نمايشگاه فرانکفورت سال ۱۹۹۷ رونمايي شد و محصولي تازه در کلاس خودروهاي خانوادگي بود. بهترين توصيف براي مزدا MS-X اين است که بخش جلو و عقب سدان را جدا کنيم و در مرکز بدنه، قسمتي از ميني‌ون را قرار دهيم. مديران ارشد مزدا اين مدل جالب را با شعار «سواري راحت و رانندگي هيجان‌انگيز» همراه کرده بودند؛ اما MS-X چندان نظر کارشناسان و مردم را جلب نکرد.

مزدا MS-X علاوه‌بر رهياب ماهواره‌اي، به سيستم ذخيره‌ي تنظيمات کاربر مثل جايگاه صندلي و موارد ديگر مجهز بود که در يک کارت هوشمند ذخيره مي‌شد و راننده مي‌توانست هربار که سوار خودرو مي‌شد، اين کارت هوشمند را در درگاه روي داشبورد قرار دهد و تنظيمات ذخيره‌شده اجرا شود. ايده‌ي ذخيره‌سازي تنظيمات امروزه در برخي خودروها وجود دارد؛ اما به کارت هوشمند نيازي نيست. MS-X هيچ‌وقت به مرحله‌ي توليد نرسيد و مزدا خودرويي مشابه اين مدل نيز عرضه نکرد؛ اما تجهيزات برجسته‌ي اين طرح مفهومي به‌صورت کامل يا با تغييرات در محصولاتِ سال‌هاي بعد استفاده شدند.

هوندا لايف

محصول سال ۱۹۹۸

بيشتر خودروهاي هوندا طراحي معمولي دارند؛ اما مدل شهري و کوچک مخصوص ژاپن با نام لايف (Life) کمي متفاوت است. هوندا لايف تا سال ۲۰۱۴ در چهار نسل توليد شد؛ اما نسل سومش، محصول سال ۱۹۹۸، طراحي جالبي داشت. جلوپنجره‌ي بزرگ که تا پايين سپر کشيده شده بود درکنار چراغ‌هايي که در بالاترين نقطه نصب شده‌اند، به هوندا لايف ظاهري شاسي‌بلند مي‌داد. اين فرمول دقيقا در نماي عقب اين خودرو کوچک هم اجرا شده بود. درواقع، هوندا لايف نسخه‌ي بسيار کوچک‌ترِ مدل HR-V بود.

مدل مفهومي هوندا فويا-جو

محصول سال ۱۹۹۹

هوندا لايف طراحي جديدي براي خودروهاي شهري و کوچک ژاپن ارائه کرد؛ اما مدل مفهومي فويا-جو (Fuya-Jo) کاملا متفاوت بود. هوندا فويا-جو در نمايشگاه توکيو سال ۱۹۹۹ رونمايي شد و در مقايسه با طراحي سنتي خودروهاي شهري ژاپن، مدلي دگرگون‌شده محسوب مي‌شد. کابين اين مدل با الهام از باشگاه‌هاي موسيقي و شبانه طراحي شده و تمام پنل درها دراختيار بلندگوهاي سيستم صوتي بود. همچنين، چهار صندلي در کابين بودند که شکلي مشابه نمونه‌هاي پايه‌بلند در باشگاه‌ها داشتند. طراحي بدنه هر چيزي بود جز خودرو و ترکيب توستر بنفش‌رنگ با واگن قطار و پيکاپ کلاسيک بهترين توصيف براي طراحي بدنه‌ي هوندا فويا-جو است. ناگفته نماند اين مدل مفهومي نيز به خط‌توليد هوندا نرسيد.

دايهساتو نِيکد

محصول سال ۱۹۹۹

قوانين مشخص براي خودروهاي شهري مخصوص ژاپن باعث شده بود توليدکنندگان براي طراحي منحصربه‌فرد دستشان باز باشد. دايهاتسو مدل نيکد (Naked) را سال ۱۹۹۹ در نمايشگاه توکيو معرفي کرد که در نگاه اول، هامر آمريکايي در بدنه‌ي مدل شهري ژاپني بود. در تمام قسمت‌هاي بدنه‌ي دايهاتسو نيکد، روي سرسختي خودرو و رانندگي آف‌رود تأکيد شده بود؛ اما با پيشرانه‌ي سه سيلندر ۶۵۸ سي‌سي، اين خودرو فقط مناسب جاده‌هاي شهري و باريک ژاپن بود. جالب اين است که دايهاتسو حتي سيستم انتقال قدرت چهارچرخ محرک را هم در اين مدل قرار داده بود.

دايهاتسو ميرا جينو

محصول سال ۱۹۹۹

مدل ماندگار ميني کلاسيک الهام‌بخش خودروسازان بسياري بوده است؛ اما بهترين نمونه‌ي خارجي ميني را در سبد محصولات دايهاتسو پيدا مي‌کنيم. سال ۱۹۹۹، ميني بريتانيايي در آستانه‌ي جشن ۴۰ سالگي بود و در مقايسه با ديگر خودروهاي مدرن شهري، حرف زيادي براي گفتن نداشت. البته در آن دوران، بي‌ام‌و اولين مراحل توسعه‌ي ميني جديد را پشت‌سر مي‌گذاشت؛ ولي خودروساز ژاپني دايهاتسو زودتر از آلماني‌ها مطرح شدند. ميرا جينو (Mira Gino) يکي ديگر از خودروهاي شهري مخصوص ژاپن بود که در سال ۱۹۹۹ با طراحي کلاسيک توليد شد. جلوپنجره و طرح کلي بدنه دايهاتسو ميرا جينو کاملا براساس ميني شکل گرفته بود؛ اما کپي خودرو معروف بريتانيا نبود. نسل اول ميرا جينو با پيشرانه‌هاي ۶۵۳ سي‌سي و يک‌ليتري درکنار سيستم انتقال قدرت محور جلو يا چهارچرخ محرک عرضه شد و فروش مناسبي هم تجربه کرد. نسل دوم دايهاتسو ميرا جينو سال ۲۰۰۴ رونمايي شد که اين‌بار هم با الهام از ميني ساخت بي‌ام‌و طراحي شده بود.

تويوتا ويل Vi

محصول سال ۱۹۹۹

تويوتا سال‌ها بود که با مدل‌هاي کمري و کرولا مشتريان بي‌شماري جذب کرده بود؛ بنابراين، شهرت برند با خودروهاي پرفروش و اقتصادي شناخته شده بود. بااين‌حال، مديران ارشد تويوتا سال ۱۹۹۹ با شکل‌دادن برند زيرمجموعه‌ي ويل (WiLL) خودروهايي متفاوت عرضه کردند. ويل حاصل همکاري چند شرکت ژاپني بود که به‌دنبال ايجاد برندي جوان‌پسند با محصولات متنوع و فروش فقط به‌ روش اينترنتي بودند. اين شرکت‌ها عبارت بودند از: کائو (Kao)، تويوتا، آساهي (Asahi)، پاناسونيک، کينکي نيپون (Kinki Nippon)، ايزاکي گليکو (Ezaki Elico) و کوکيو (Kokuyo). محصولات ويل طيفي وسيعي از شيريني‌ و لوازم الترونيک و خودرو بود. در بخش خودرو، از پلتفرم و قطعات ساخت تويوتا استفاده شد. البته از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ که برند ويل فعاليت مي‌کرد، تويوتا فقط سه مدل خودرو شهري با کدهاي Vi و VS و Cyphya توليد کرد که فقط در ژاپن فروخته شدند.

همه‌ي خودروهاي ويل طراحي متفاوتي داشتند؛ اما مدل Vi جشنواره‌اي از خطوط و زاويه‌هاي تند و تيز بود. Vi را مي‌توان اوريگامي جالب تويوتا دانست که طرح پنجره‌ي عقبش منحصربه‌فرد است. البته، همين طراحي بسيار عجيب باعث شد تويوتا ويل Vi فقط دو سال، يعني سال‌هاي ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱، روي خط‌توليد باشد.

سوزوکي تويين

محصول سال ۲۰۰۳

تمام خودروهاي کوچک مخصوص ژاپن که در اين فهرست معرفي کرديم، براساس قوانين مشخص در ابعاد بدنه و قواي فني توليد شده‌اند. سوزوکي تويين (Suzuki Twin) هم در اين کلاس قرار مي‌گيرد؛ اما تفاوت‌هاي بزرگي دارد. در مقايسه با اسمارت فوروتو، سوزوکي تويين فقط چند ميلي‌متر طول بيشتري دارد و در نگاه اول، شبيه اسباب‌بازي به‎نظر مي‌رسد. از ويژگي‌هاي جذاب خودرو کوچک سوزوکي بايد به قابليت خواباندن کامل صندلي سرنشين جلو، شيشه‌ي برقي تنها براي راننده و مصرف سوخت ۴.۵ ليتر در هر ۱۰۰ کيلومتر اشاره کرد. سوزوکي تويين در دو مدل بنزيني و هيبريد فقط براي بازار داخلي توليد شد و اولين خودرو کلاس کِي ژاپن با قواي محرکه هيبريد محسوب مي‌شد.

ميتسوکا نوئرا

محصول سال ۲۰۰۴

برند ميتسوکا (Mitsuoka) سال ۱۹۶۸ شکل گرفت اما مدتي طول کشيد تا به شهرت جهاني برسد. تمام فعاليت ميتسوکا در صنعت توليد خودروهاي خاص با بدنه‌هاي کاملا سفارشي يا به اصطلاح کوچ‌بيلدينگ (Coachbuilding) متمرکز است و تا امروز، محصولات جذاب و بي‌مانندي از اين شرکت ديده‌ايم. از اوايل دهه‌ي ۲۰۰۰، ميتسوکا با توليد چند خودرو با طراحي مشابه مدل‌هاي کلاسيک دهه‌ي ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ بريتانيايي، طرفداران فراواني پيدا کرده است؛ مي‌توان تمام خودروهاي ميتسوکا را در اين فهرست قرار داد، اما فقط دو مدل به‌دليل طراحي پخته‌تر و جذاب‌تر در اين مقاله معرفي شده است. بدون شک با اولين نگاه به ميتسوکا نوئرا، ياد خودروهاي کلاسيک بريتانيا به‌خصوص جگوار مي‌افتيم؛ اما زير نقاب گنگستري نوئرا، شاسي و قطعات هوندا آکورد با پيشرانه‌هاي ۲ و ۲/۴ ليتري جاخوش کرده است. نوئرا که با هر دو سيستم محور جلو و دو ديفرانسيل عرضه مي‌شد، اولين خودروي ميتسوکا بود که براساس محصولات هوندا توليد شد؛ پيش از اين، اساس محصولات ميتسوکا خودروهاي ساخت نيسان بودند.

سوزوکي هاسلر

محصول سال ۲۰۱۴

سوزوکي سال‌‌ها پيش از توليد مدل شهري و کراس‌اور هاسلر (Hustler)، از اين نام در موتورسيکلت استفاده کرده بود. قطعا طرفداران دنياي موتورسيکلت سري TS سوزوکي و مدل TS50 را با پيشرانه‌ي ۱۸۳ سي‌سي دوزمانه به‌ياد دارند. سوزوکي TS50 با لقب هاسلر در کلاس موتورسيکلت‌هاي جاده‌اي/آفرود قرار مي‌گرفت و شباهت خودرو شهري هاسلر با TS50 هم در قابليت آفرود معني پيدا مي‌کند. سوزوکي اين مدل را که در نماي جلو کمي هم به تويوتا FJ کروزر شباهت دارد، براي رانندگي در شهر و جاده‌هاي ناهموار طراحي کرده است. پيشرانه‌ي سه سيلندر توربوشارژ با حجم ۶۵۸ سي‌سي با سيستم انتقال قدرت چهارچرخ محرک همراه شده است تا سوزوکي هاسلر با وجود ابعاد کوچک، گزينه‌اي ارزان‌قيمت براي رانندگي خارج از جاده هم باشد. سوزوکي هاسلر هنوزهم در ژاپن توليد مي‌شود و طرفداران فراواني دارد.

ميتسوکا هيميکو

محصول سال ۲۰۱۸

دومين خودرو ميتسوکا در اين فهرست و جديدترين محصول ژاپني‌ها با طراحي متفاوت، مدل رودستر و لوکس هيميکو (Himiko) است. مثل تمام محصولات ميتسوکا، هيميکو هم براساس شاسي خودرو ديگري توليد شده است و زير بدنه‌ي زيبا و کلاسيک هيميکو، نسل سوم مزدا مياتا قرار دارد. علاوه‌براين، درها و فريم شيشه‌ي جلو هم دقيقا از روي رودستر پرفروش ژاپني‌ها برداشته شده و کابين هم مزدا است. مزدا بودن هيميکو در همين حد است و در ديگر بخش‌ها، با خودرويي ساخت ژاپن مشابه محصولات شرکت انگليسي مورگان (Morgan) روبه‌رو هستيم.

تيم مهندسي ميتسوکا درواقع نسخه‌اي مدرن‌ از مورگان را توليد کرده‌ و چراغ‌هاي جلو هيميکو را از روي ميني برداشته‌اند. اين خودرو شباهت زيادي به مورگان Aero 8 دارد و ازنظر طراحي بدنه، هيميکو را بايد ترکيبي از مورگان و جگوار XK120 دانست. هيميکو که از پيشرانه‌ي چهار سيلندر مزدا استفاده مي‌کند و کاملا با هنر دست ۴۵ متخصص ميتسوکا در ژاپن توليد مي‌شود، با قيمت پايه‌ حدودا ۳۲,۵۰۰ دلاري در برخي کشورها مثل بريتانيا دردسترس است.