زنانی که در هوا معلق هستند!

ايسنا/ بانجي جامپينگ ورزشي است که طرفداران زيادي در دنيا دارد، ورزشي که شايد در ظاهر دلهره آور باشد اما علاقمندان زيادي را به سمت خود مي کشاند ، افرادي که دوست دارند در زندگي‌شان حتي براي يک بار هم که شده طعم سقوط آزاد را بچشند و تنها با يک طناب کشي به زندگي متصل شوند. اين رشته زن و مرد نمي شناسد و حتي گاهي اين زنان هستند که گوي سبقت را در اين ورزش از مردان مي گيرند تا ثابت کنند که شايد از مردان هم شجاع‌ترند. بانجي جامپيگ براي اولين بار در دنيا در ۱۹۵۰ ميلادي انجام شد و پس از آن بانجي مشتاقان زيادي پيدا کرد. اين ورزش به طور مدرن براي اولين بار در آوريل ۱۹۷۹ ميلادي در بريستول، انگلستان توسط چهار نفر از اعضاي کلوب ورزشهاي خطرناک اجرا شد و چهار نفر از روي پل معلق کليفتون به پايين پريدند. رهبر اين عمليات ديويد کيرک نام داشت که بلافاصله بعد از پايان عمليات دستگير شد. ديويد چندي بعد به آمريکا رفت و از روي پلهاي گلدن گيت و رويال جورج پريد و باعث محبوبيت اين ورزش در بين مردم اين کشور شد. اين ورزش در ايران آنقدرها هم طولاني نيست به طوري که بانجي براي اولين بار در باشگاه پرش بانجي توچال در شهريور ماه سال ۱۳۸۶ راه‌اندازي شد و از سال ۱۳۸۷ به صورت جدي‌تر فعاليت کرد. مرحوم پيمان ابدي بدلکار معروف ايراني اولين پرش بانجي را در توچال انجام داد و کمتر از يکسال پيش هم دومين سکوي پرتاب بانجي در بوستان ولايت با پرش مهسا احمدي بانوي بدلکار ايراني افتتاح شد. براي انجام اين رشته فردي که قصد پريدن دارد بايد طنابي کشي يا فنري را توسط محافظي به تن و بدن و قوزک پا خود ببندد البته اين کار به تنهايي امکان پذير نيست و معمولا مربيان اين رشته به مجهز شدن فرد موردنظر کمک مي کنند. زماني که فرد موردنظر از سکو سقوط کند،‌ خاصيت فنري ريسمان باعث مي شود انرژي پرشي فرد به هنگام سقوط آزاد آرام آرام دفع شود تا جايي که شخص کاملاً بايستد. اما پس از سقوط و رسيدن به انتهاي مسير همين انرژي چون قابليت فنري دارد و باعث برگشت فرد مي شود و او را تا حدي به بالامي کشد. هيجان اين ورزشي تا اندازه اي است که تا دقايقي پس از پايين آمدن هم فردي که اين پرش را تجربه کرده است هيجانزده مي‌شود و معمولا از لحظات شگفت‌انگيزش با حرارت براي تماشاچيان صحبت خواهد کرد. اين ورزش شايد در طبقه ورزش‌هاي مخاطره آميز طبقه بندي شود اما در حقيقت طرفدران زيادي بين بانوان ايراني دارد به طوري که حتي بسياري بر اين باورند زنان ايراني ساده تر از مردان براي سقوط از ارتفاع 40 متري تصميم مي‌گيرند. با اين که چندسالي است که بانجي به ايران رسيده اما هنوز هم خيلي‌ها با اين رشته ورزشي غريبه هستند و امير رضا بدري، مربي بانجي که به همراه دو تن از همکارانش گروه مربيان اين رشته ورزشي را در بوستان ولايت تشکيل مي‌دهد، درباره استقبال بانوان از اين رشته ورزشي مي‌گويد: حدود شش ماه است که در پارک «ولايت» سکوي بانجي راه‌ا‌ندازي شده و در اين مدت بانوان استقبال خوبي از اين رشته داشته‌اند. به طوري که مي توان گفت حدود 80 درصد افرادي که از بانجي مي پرند ، بانواني هستند که ميانگين سني آنها 14 تا 60 سال است و تاکنون پيش نيامده که خانمي به بالاي سکو برود و از پريدن منصرف شود، اما آقاياني بوده‌اند که از پريدن منصرف شده‌اند. وي با بيان اين که در ايران ارتفاع پرش 40 متر است و تاکنون رکورد بيشتري در بانجي جامپينگ زده نشده است، ادامه مي دهد: در همين ارتفاع هم فکر مي‌کنم بر خلاف آن چه که تصور مي‌شود جرات دختران بيشتر از پسرها است. البته اين بدان معنا نيست که آقايان ترسو هستند. به هر حال بانوان بيشتر به استقبال ورزش‌هاي هيجان انگيز و حتي خطرناک مي‌روند. زهره ميعادي از جمله افرادي است که براي اولين بار اين ورزش را تجربه مي‌کند او که خود پاراگلايدر سوار است، مي‌گويد که هر ورزشي هيجان خودش را دارد و دوست دارد هر ورزشي که هيجان و خطر بالايي را دارد حتي براي يک بار تجربه کند. او ادامه مي‌دهد :‌ بانجي هيجان بسيار بالايي دارد که البته همراه با ترس است وقتي از يک ارتفاع بلند تنها با يک کش در آسمان و زمين معلق مي‌شوي، ترس خاصي دارد و بسيار هيجان انگيز است. نمي‌توانم اين ورزش را با ساير ورزش‌هايي که پيش از اين تجربه کرده‌ام مقايسه کنم، چون هر کدام متفاوت هستند. من ارتفاع هزار پايي را با پاراگلايدر تجربه کرده‌ام، اما وقتي از ارتفاع 40 متر سقوط مي‌کنيد کاملا احساس متفاوتي دارد. او اظهار مي‌کند: معتقدم که هر ورزشي را مي‌توان با پوشش انجام داد و اين گونه نيست که بگويم زنان ايراني نمي‌توانند ورزش را انجام ندهند روز به روز تعداد بانوان ورزشکار در رشته‌هاي مختلف بيشتر مي‌شود که اين موضوع نشان دهنده استقبال بانوان از رشته‌هاي متفاوت است. هدي ملازيي ديگر بانويي است که براي اولين بار از ارتفاع 40 متري سقوط کرده است، او مي‌گويد : وقتي بالاي سکو رسيدم براي لحظه‌اي از پريدن منصرف شدم اما در نهايت تصميم گرفتم بر اين احساس ترس غلبه کنم. آدم‌ها براي انجام برخي از کارها دچار ترس و دلهره هستند. من هم ترس از ارتفاع داشتم و به خود گفته بودم که اگر بتوانم بر اين ترس غلبه کنم زاويه ديدم در زندگي هم تغيير خواهد کرد و حالا فکر مي‌کنم اين اتفاق برايم افتاد. وي ادامه مي‌دهد: يکي از دلايلي که باعث مي‌شود بانوان گرايش بيشتري به اين ورزش دلهره آور داشته باشند، اين است که مي‌خواهند خود را ثابت کنند و بر خلاف اين که گفته مي‌شود، زنان ضعيف‌تر از مردان هستند ثابت کنند که اين موضوع واقعيت ندارد. سکوي پرش بانجي در بوستان ولايت از دورترين نقطه هم خودنمايي مي‌کند جايي که بانوان در کنار ورزش سعي دارند با بالا رفتن از پله‌هايي که به آسمان نزديک مي شود به خود ثابت کنند که ورزش زن و مرد نمي شناسد و شجاعت چيزي نيست که بين قشري خاص از جامعه پيدا شود. آنها وقتي در آسمان معلق مي‌شوند به شجاعت و هيجاني که به دست آورده‌اند فکر مي‌کنند و وقتي پاي‌شان به زمين مي‌رسد انگار خود پنهاني‌شان را يافته‌اند.