خاطره ‌منوچهر جوکار از مرحوم محمدعلی بهمنی

محمدعلی بهمنی ۲۷ فروردین ۱۳۲۱ در اندیمشک به‌ دنیا آمد و در مدت زندگانی خود مجموعه شعرهای متعددی به چاپ رساند که بسیاری از اشعار آنها مورد اقبال خوانندگان موسیقی پاپ ایران قرار گرفتند و زمزمه زبانها شد.

به مناسبت درگذشت این شاعر، دکتر منوچهر جوکار، استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگان شهید چمران اهواز به ذکر ۲ خاطره از وی پرداخته که در ایسنا منتشر می‌شود:

استاد محمدعلی بهمنی از بزرگترین شاعران غزلسرای معاصر فارسی هم از میان ما رفت. یاد و نامش جاودان. او که در نوجویی از غزلسرایان همروزگارش پیش افتاده بود، ترانه را نیز به خوبی غزل می‌سرود و چند نمونه شعر سپید هم در کارنامه پر برگ و بار خود به یادگار گذاشت.

بهمنی آخرین غزلسرای بزرگ از نسل گذشته بود. او با سرودن ۱۴ دفتر شعر و گفتن ده‌ها ترانه که توسط ده‌ها خواننده نامدار و گمنام در داخل و خارج از ایران خوانده شده، یکی از محبوبترین شاعران و دقیق‌تر بگویم غزلسرایان معاصر فارسی است. اکنون با دریغ و افسوس جای او در غزل معاصر فارسی خالی است. روانش شاد و تسلیت به خانواده گرامی، تسلیت به شعر، به غزل و همه غزل‌دوستان.

بار نخست سال ۹۵ بود که استاد برای «شب شعر یلدا» به دعوت ما در معاونت فرهنگی دانشگاه شهید چمران به اهواز آمد. (سال ۹۸ نیز برای بار دوم جهت شرکت در «شب ارغوان» به دعوت معاونت فرهنگی و اجتماعی به دانشگاه ما آمدند).‌ بار نخست یادم هست که غیر از دانشجویان، از دزفول و آبادان و خود اهواز نیز جمعیت زیادی در تالار دانشکده علوم حاضر شدند و چه مراسمی شد! تا کنار تریبون آدم نشسته بود. وقتی برای لحظه‌ای غزل  ترانه «در این زمانه بی‌های و هوی لال‌پرست» با صدای زنده‌یاد حبیب از بلندگوی تالار پخش شد و هم‌زمان هم استاد بهمنی قدم به تالار گذاشت، فریاد شور و شوق جمعیت سقف تالار را به لرزه درآورد. اول چند دانشجو شعر خواندند و سپس استاد شعر خواند و صحبت کرد و بعد گروه زیادی در حالی که هر یک کتابی از استاد را در دست داشتند برای گرفتن امضا به صف شدند.

مراسم بیش از حد طولانی شد و جمعیت سالن را ترک نمی‌کرد. مجبور شدیم برای رساندن به موقع استاد به فرودگاه، قید شام را در رستورانی که مقرر کرده بودیم بزنیم و به همراه چند نفر از شاعران اهوازی (از جمله آقایان علی یاری و فردین کوراوند و بهمن ساکی و داودرضا کاظمی) از بیراهه به فرودگاه رفتیم و آنجا شام خوردیم و استاد را روانه تهران کردیم.

خاطره این دو دیدار استاد بهمنی با دانشگاهیان دانشگاه شهید چمران اهواز هیچگاه از ذهن و ضمیر ما پاک نمی‌شود. دریغ! انگار همین دیروز بود.

روانش شاد