نوازنده بزرگی که نوازندگی را با گلدان گِلی آغاز کرد!

نخستین سازهایی که فرهنگ فر در کودکی استفاده کرده است، گلدان‌هایی بود که مادرش روی آنها پوست می‌کشید.

پدر او شدیداً مخالف ساز نواختن او بود درحالی که مادرش مشوق او بود و روی گلدان‌ها پوست می‌کشید تا فرهنگ فر با آنها تنبک بنوازد.

او طبع و قریحه خاصی در خوشنویسی و همچنین سرودن شعر و غزل داشت. در شعر متمایل به ایرج میرزا بود و اشعار طنز گونه‌ای از خود برجا گذاشت. او به ظرایف آوازی، گوشه‌ها و لحن‌های ردیف بسیار مسلط بود و در نواختن ضرب زورخانه، آواز به شیوه‌هایی چون «هنگامه خوانی» و «زورخانه خوانی» مهارت زیادی داشت.

وی نزد «حسین تهرانی» و استاد «محمد اسماعیل پیکره» آموزش تنبک را ادامه داد. او با مرکز «حفظ و اشاعه موسیقی»، رادیو و تلویزیون ملی همکاری داشت.

وی با تاسیس کانون هنرهای چاووش در ۱۳۵۶ تا ۱۳۶۳ خورشیدی به فعالیت خود در این مراکز ادامه داد. وی شیوه‌های متنوعی را در نواختن تنبک پیش گرفت و توانست سبک بسیار متمایز و بی‌نظیری را در نواختن این ساز پیش بگیرد. وی پس از آلبوم بسته نگار با تار محمدرضا لطفی گوشه‌نشینی را انتخاب کرد و دلیل خلوت گزیدن این استاد معروف و بسیار ارزشمند کشورمان دلایل شخصی خود را به دنبال داشت.

او در سال‌های آخر زندگی خود همه چیز را رها کرد و با نگاهی دیگر به افراد اطراف خود و دنیا می‌نگریست به گونه‌ای که در این دنیا حضور نداشت. ناصر فرهنگ فر توانست با خلق سبک بسیار جداگانه در نواختن تنبک سبکی به اسم فرهنگ فر را در جامعه و هنر موسیقی امروزی برجای بگذارد.

ناصر فرهنگ‌فر در ۲۳ مرداد ۱۳۷۶ خورشیدی در ۵۰ سالگی چشم از جهان فروبست. 

در این قسمت می‌توانید ویدیویی از اجرای او در کنار محمدرضا لطفی ببینید