عصر ایران: پاس گل 17 اندیشمند ایرانی به مصری ها!

عصر ايران/ نامه اي که 17 چهره سياسي-دانشگاهي به محمد مرسي ، رئيس جمهور مصر نوشتند ، بيش از هر چيزي نشان دهنده ناآگاهي و جهان نشناسي افرادي است که در داخل کشور ، رسانه هاي رسمي ، آنان را "انديشمندان ايراني" مي خوانند. هر چند فرد فرد اين 17 نفر ، محترم هستند ولي نمي توان به واسطه ارجمندي شان ، کار آنان را مصون از نقد دانست ، همان طور که نقد کارشان نيز ، بي حرمتي به شخصيت خودشان نيست. چند روز قبل ، 17 نفر ، از جمله علي اکبر ولايتي ، غلامعلي حداد عادل ، سيد عليرضا مرندي ، فرهاد رهبر ،محمد رضا مخبر دزفولي ، محمدعلي معلم دامغاني ، سيد مصطفي محقق داماد و ... نامه اي به رئيس جمهور مصر نوشتند و پس از مقدمه اي مبني بر حقانيت دين اسلام ، اعلام آمادگي کردند که آماده اند تجربيات جمهوري اسلامي ايران را به مصر انتقال دهند. اين نامه با بي اعتنايي محمد مرسي مواجه شد. اما مشاوران و مقامات ديگر مصر ، آن را به سخره گرفتند و به انتقاد از نامه پرداختند و تصريح کردند که نيازي به اين ارائه الگوها ندارند و ... البته اين واکنش ها ، قابل پيش بيني بود. محمد مرسي که حتي در سفر احمدي نژاد به مصر ، راضي به «گفت و گوي رسمي دو جانبه» با رئيس جمهور ايران نشد*، مشخص بود که به نامه چند چهره درجه چندم سياسي و دانشگاهي - که هيچ کدام يا اکثريت شان را اصلاً نمي شناسد و نامشان را هم نشنيده است - پاسخ نمي دهد. او همانند اکثر رؤساي جمهور و البته برخلاف برخي ، براي جايگاه رياست جمهوري ، شأن و اعتبار قائل است. واکنش مقامات و رسانه هاي مصر هم پيشاپيش مشخص بود. در فضاي ضد ايراني شکل گرفته در مصر که با تبليغات گسترده رسانه هايي مانند العربيه و سلفي هاي تندرو حاصل شده و مسائلي مانند تضاد سياست هاي تهران و قاهره در قبال سوريه بر آن دامن زده است ، معلوم است که نامه ايراني ها را حلوا حلوا نمي کنند! در کشوري که رئيس "الازهر"ش ، حتي حاضر به حضور مشترک با احمدي نژاد براي کنفرانس مطبوعاتي نشد و مشاورش را فرستاد و او هم در حضور رئيس جمهور ايران ، هر چه توانست نثار ايران کرد تا آنجا که احمدي نژاد ، تهديد به ترک جلسه کرد ، مشخص است که چه فضايي حاکم است. اين فضا را هر ناظر متعارفي مي تواند از هزاران کيلومتر دورتر درک کند و بفهمد که نامه نگاري در اين شرايط ، مصداق تف سربالا و دادن فرصت و ميدان براي ايجاد مانورهاي رسانه اي ضدايراني است. کافي است نگاهي به رسانه هاي مصري در ايام اخير انداخته شود تا مشخص شود که به بهانه اين "نامه نگاري خام و عجولانه" و صدالبته "غيرضروري" ، چه هجمه اي عليه ايران راه افتاده است. اين که آنچه مصري ها عليه ايران مي گويند تا چه اندازه مقرون به صحت است و تا چه اندازه تبليغاتي و دروغين ، امري است جداگانه ؛ سخن بر سر اين است که چرا به رقيب بايد پاس گل داد و برايش فضا ساخت که جوسازيِ ولو غيرمنصفانه کند؟! بدترين بخش ماجرا ، اين است که آقايان ،بعد از اين که رفتار سرد و موهن مصري ها با رئيس جمهور ايران را در سفر اخير احمدي نژاد به مصر ديدند ، اين نامه را نوشتند و فرستادند و با خود انديشه نکردند در کشوري که در يک سفر چند روزه ، دستکم دوبار رئيس جمهور ايران مورد حمله و اهانت قرار مي گيرد و فضايي چنان سنگين عليه ايران وجود دارد که در جشن 22 بهمنِ دفتر حفاظتِ منافع ايران در مصر ، نماينده دولت قاهره ، عليه ايران موضع گيري مي کند و دولتمردان ايراني را يادآور خون هاي ريخته شده در سوريه مي خواند و ... ، جايي براي چنين نامه نگاري هاي يکسويه وجود ندارد. وانگهي ، لحن پندآموز و موعظه گرانه نامه مبني بر اين که ما مي خواهيم به شما کمک کنيم ، براي کشوري مانند مصر با آن سابقه تمدني و ادعاي پيشرو بودنش در جهان عرب ، هرگز خوشايند نبود. اين که چند چهره نه چندان معروف ايراني ، نامه اي به رئيس جمهور کشوري مانند مصر بنويسند و وعظ و موعظه اش کنند و خود را به رُخش بکشند و در پايان بگويند که حاضرند انتقال تجربه کنند ، حتماً مي تواند نوعي اهانت تلقي شود و واکنش متقابل دريافت کند، آن هم از سوي دولت و مردمي که تازه انقلاب کرده اند و هنوز در هيجان و غرور آن هستند. همه اين ها نشان مي دهد که اين انديشمندان(!) وطني ، بديهيات جهان امروز را هم نمي شناسند و از بازتاب اعمال خود در دنياي امروز غافل اند. گو اين که فکر مي کنند فضاي فکري همه مردم دنيا ، يا لااقل همه مسلمانان جهان ، منطبق بر انديشه هاي آنان است و حالا که مصري ها ، انقلاب کرده اند و مرسي را جايگزين مبارک کرده اند ، معني اش اين است که عزت و استقلال و عقايدشان را به پاي ايران مي ريزند و براي ما و تجربيات ما ، فرش قرمز مي گسترانند! و نکته اي که نويسندگان نامه بايد بدان پاسخ دهند اين است کهنوشتن نامه به مرسي در اين شرايط و از سوي آنها ، اساساً چه لزومي داشت و اگر آنها نامه نگاري نمي کردند ، چه ثلمه اي بر ايران و اسلام وارد مي آمد؟! جواب هاي تند مصري ها به اين نامه -که متأسفانه به نام ملت ايران تمام شد- هر چند تلخ و گزنده بود ولي اي کاش باعث شود که سر انديشمندان وطني (!) ، به سنگ بخورد و در نوع نگاه و رفتارشان تجديد نظر کنند و بدانند که معادلات امروزي فراتر از ذهنيت هاي آنان ، دنيا گسترده تر از دفترهايشان و مردم جهان ، پرشمارتر و متکثر تر از اطرافيان عمدتاً مجيز گويشان هستند. بعد از تحرير: آقايان! مصر مهم است ، رابطه با مصر هم خوب است ؛ اما نه به هر قيمت و ذلتي!