نگاهی به فرآیند رای‌گیری در ایستگاه فضایی بین‌المللی

 فضانوردان ناسا در ایستگاه فضایی بین‌المللی این فرصت را دارند که در انتخابات عمومی از طریق برگه‌های رای غایب یا رای‌گیری زودهنگام با هماهنگی اداره مسئول رای‌گیری محل سکونت خود رای دهند.

به نقل از ناسا، رای دادن از فضا با کمک برنامه «ارتباطات فضایی و ناوبری»(SCaN) ناسا امکان‌پذیر است. مشابه بیشتر داده‌هایی که بین ایستگاه فضایی و مرکز کنترل ماموریت در مرکز فضایی جانسون ناسا رد و بدل می‌شوند، آرا در سفر فضایی از طریق شبکه فضایی نزدیک آژانس تحت مدیریت مرکز پرواز فضایی گادرد ناسا انتقال می‌یابند. این شبکه، مأموریت‌ها را با کمک خدمات برنامه ارتباطات فضایی و ناوبری، به مکان‌هایی از جمله ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل می‌کند.

درست مانند هر آمریکایی دیگری که بیرون از خانه است، فضانوردان می‌توانند یک درخواست کارت پستی فدرال را برای درخواست رای غیابی پر کنند. پس از پر کردن یک برگه رای الکترونیکی توسط فضانورد در آزمایشگاه مداری، سند از طریق سیستم ماهواره‌ای ردیابی و رله داده ناسا به یک آنتن زمینی در مرکز آزمایشی «وایت سندز»(White Sands) در نیومکزیکو منتقل می‌شود.

ناسا از نیومکزیکو، رای را به مرکز کنترل ماموریت در مرکز فضایی جانسون و سپس به اداره مسئول رای‌گیری محل سکونت فضانورد منتقل می‌کند. برای حفظ یکپارچگی رای، برگه رای رمزگذاری می‌شود و فقط برای فضانورد و منشی قابل دسترسی است.

فضانوردان از سال ۱۹۹۷ در انتخابات آمریکا رای داده‌اند. در آن زمان، قانون‌گذار تگزاس یک لایحه را تصویب کرد که به فضانوردان ناسا اجازه می‌داد تا از مدار رای دهند. در آن سال، «دیوید ولف»(David Wolf) فضانورد ناسا به اولین آمریکایی تبدیل شد که از فضا رای داد. او هنگام رای دادن در «ایستگاه فضایی میر»(Mir Space Station) بود. در نوامبر ۲۰۲۰، «کیت روبینز»(Kate Rubins) فضانورد ناسا در ایستگاه فضایی بین‌المللی برای انتخابات ریاست جمهوری رای داد.

فضانوردان در سفر خود به فضا از بسیاری از راحتی‌های زندگی روی زمین، به نفع بشریت چشم‌پوشی می‌کنند. اگرچه فضانوردان از خانه دور هستند اما شبکه‌های ناسا آنها را با دوستان و خانواده مرتبط می‌سازند و فرصت می‌دهند تا هنگام حضور در مدار، در فعالیت‌های اجتماعی مشارکت کنند.

برای بیش از دو دهه، فضانوردان به طور مداوم در ایستگاه فضایی زندگی و کار کرده‌اند. آنها فناوری‌ها را آزمایش می‌کنند، فعالیت‌های علمی را انجام می‌دهند و به توسعه مهارت‌های مورد نیاز برای کاوش در مسافت‌های دورتر از زمین می‌پردازند. فضانوردان حاضر در آزمایشگاه مداری از طریق «شبکه فضایی نزدیک» با مرکز کنترل ماموریت روی زمین و زندگی غیرنظامی خود در خانه در ارتباط هستند. پیشرفت در ارتباطات در نهایت می‌تواند برای بشریت سودمند باشد و زمینه را برای مأموریت‌های دیگر ناسا مانند پروژه «آرتمیس»(Artemis) و اکتشافات انسانی آینده در مریخ فراهم کند.