مزایا و معایب هوش مصنوعی برای دانش‌آموزان مبتلا به معلولیت

برای «مکنزی گیلکیسون»(Makenzie Gilkison) دانش‌آموز ۱۴ ساله، املا یک چالش بسیار بزرگ است. این دختر ساکن حومه ایندیاناپولیس در آمریکا می‌تواند کلمات را به زبان بیاورد اما خوانش‌پریشی او این روند را به قدری خسته‌کننده می‌کند که اغلب در حال دست‌وپنجه نرم کردن با درک مطلب است. مکنزی سال‌های ابتدایی مدرسه خود را این گونه به یاد می‌آورد: فکر می‌کردم احمق هستم.

به نقل از فست کمپانی، اکنون هوش مصنوعی به مکنزی کمک کرده است تا با همکلاسی‌هایش هم‌گام شود. او سال گذشته به انجمن افتخاری ملی جوانان معرفی شد. مکنزی از یک چت‌بات سفارشی‌سازی‌شده هوش مصنوعی استفاده می‌کند که شامل یک برنامه پیش‌بینی کلمات و تجهیزات دیگری است تا برای او بخوانند. مکنزی گفت: اگر آنها را نداشتم، احتمالا تسلیم می‌شدم.

هوش مصنوعی نویدبخش کمک به دانش‌آموزان بی‌شماری است که به طیف گسترده‌ای از اختلالات بینایی، گفتاری، زبانی و شنوایی مبتلا هستند و مشکلاتی را در انجام دادن وظایفی دارند که دیگران به راحتی آنها را انجام می‌دهند.

رسیدن جدیدترین فناوری‌ها به دست دانش‌آموزان مبتلا به معلولیت، یک اولویت برای وزارت آموزش آمریکا به شمار می‌رود و این سازمان به مدارس گفته است که باید در نظر بگیرند آیا دانش‌آموزان به فناوری‌هایی مانند تبدیل متن به گفتار و وسایل ارتباطی جایگزین نیاز دارند یا خیر. قوانین جدید وزارت دادگستری آمریکا نیز مدارس و سایر نهادهای دولتی را ملزم می‌کند تا برنامه‌ها و محتوای آنلاین را در دسترس افراد مبتلا به معلولیت قرار دهند.

از سوی دیگر، نگرانی‌هایی درباره چگونگی اطمینان یافتن از این موضوع وجود دارد که دانش‌آموزان از جمله دانش‌آموزان مبتلا به معلولیت با استفاده از این فناوری‌ها می‌توانند یاد بگیرند یا خیر.

دانش‌آموزان می‌توانند از هوش مصنوعی برای خلاصه کردن افکار در یک طرح کلی، خلاصه کردن متن‌های پیچیده یا حتی ترجمه آثار شکسپیر به زبان انگلیسی رایج استفاده کنند. صداهای تولید شده توسط رایانه که می‌توانند قسمت‌هایی را برای دانش‌آموزان کم‌بینا و مبتلا به خوانش‌پریشی بخوانند، کمتر رباتیک و بیشتر طبیعی می‌شوند.

«الکسیس رید»(Alexis Reid) یک درمانگر آموزشی در بوستون که با دانش‌آموزان مبتلا به ناتوانی‌های یادگیری کار می‌کند، گفت: من می‌بینم که بسیاری از دانش‌آموزان به شیوه خودشان به کاوش می‌پردازند و تقریبا احساس می‌کنند که یک کد تقلب را در یک بازی ویدیویی پیدا کرده‌اند اما این فراتر از تقلب است.

«بن اسنایدر»(Ben Snyder) دانش‌آموز ۱۴ ساله ساکن نیویورک که ناتوانی یادگیری او اخیرا تشخیص داده شده است، زیاد از هوش مصنوعی برای کمک به انجام دادن تکالیف خود استفاده می‌کند.

بن گفت: در کلاس ریاضی گاهی اوقات آموزگاران من یک مسئله را برایم توضیح می‌دهند اما به نظرم معنی کاملی ندارد. اگر من مسئله را به هوش مصنوعی ارجاع دهم، چندین روش متفاوت را برای توضیح دادن نحوه حل کردن آن به من ارائه می‌کند.

بن برنامه «کوئسشن ای‌آی»(Question AI) را دوست دارد. اوایل روز، بن از برنامه خواست تا به او در نوشتن طرح کلی گزارش کتاب کمک کند. او در ۱۵ دقیقه کاری را به پایان رساند که در غیر این صورت به دلیل مشکل در نوشتن و سازمان‌دهی، یک ساعت و نیم طول می‌کشید. با وجود این، بن فکر می‌کند که استفاده از هوش مصنوعی برای نوشتن کل گزارش به منزله زیر پا گذاشتن قانون است. وی افزود: این تقلب است.

مدارس تلاش کرده‌اند تا مزایای فناوری را در برابر خطر احتمالی آن متعادل کنند. اگر یک برنامه آموزشی ویژه رشد خواندن را به عنوان هدف تعیین کنkد، دانش‌آموز باید این مهارت را بهبود ببخشد. «مری لاوسون»(Mary Lawson) مشاور عمومی شورای «مدارس گریت سیتی»(Great City Schools) گفت: هوش مصنوعی نمی‌تواند این کار را برای آنها انجام دهد.

«پل سانفت»(Paul Sanft) مدیر یک مرکز مستقر در مینه‌سوتا که در آن خانواده‌ها می‌توانند فناوری‌های کمکی گوناگون را امتحان کنند و دستگاه‌هایی را قرض بگیرند، گفت: این فناوری می‌تواند به تراز کردن شرایط برای دانش‌آموزان مبتلا به معلولیت کمک کند. قطعا افرادی وجود خواهند داشت که برخی از این فناوری‌ها را برای مقاصد شیطانی به کار بگیرند. این همیشه قرار است اتفاق بیفتد اما من فکر نمی‌کنم این موضوع، بزرگ‌ترین نگرانی درباره افراد مبتلا به معلولیت باشد که فقط تلاش می‌کنند کاری را انجام دهند که قبلا از عهده آن برنمی‌آمدند.

خطر دیگر این است که هوش مصنوعی، دانش‌آموزان را در دوره‌های تحصیلی بررسی می‌کند و از آنجا که در شناسایی الگوها بسیار خوب است، بتواند تشخیص دهد که یک دانش‌آموز به معلولیت مبتلاست. «لوئیس پرز»(Luis Pérez) سرپرست حوزه ناتوانی و فناوری‌های دیجیتال در «مرکز فناوری قابل دسترسی»(Center for Accessible Technology) گفت: افشای آن توسط هوش مصنوعی به جای دانش‌آموز یا خانواده می‌تواند به ایجاد دوراهی‌های اخلاقی منجر شود.

مدارس از این فناوری برای کمک به دانش‌آموزانی استفاده می‌کنند که از نظر تحصیلی مشکل دارند؛ حتی اگر واجد شرایط خدمات آموزشی ویژه نباشند. یک قانون جدید در ایالت آیووا، دانش‌آموزانی را که مهارت ندارند -حدود یک چهارم آنها- ملزم می‌کند که یک برنامه مطالعه فردی داشته باشند. دپارتمان آموزش ایالت به عنوان بخشی از این تلاش، مبلغ سه میلیون دلار را برای یک برنامه آموزشی شخصی‌سازی‌شده مبتنی بر هوش مصنوعی هزینه کرد. وقتی دانش‌آموزان با مشکل روبه‌رو می‌شوند، یک آواتار دیجیتال مداخله می‌کند.

فناوری‌های هوش مصنوعی بیشتر به زودی در دسترس خواهند بود.

«بنیاد ملی علوم آمریکا» بودجه پژوهش و توسعه هوش مصنوعی را تامین می‌کند. یک شرکت در حال توسعه فناوری‌هایی برای کمک به کودکان مبتلا به مشکلات گفتاری و زبانی است. «موسسه ملی هوش مصنوعی برای آموزش استثنایی» در دانشگاه بوفالو نیز یک کار پیشگام را در زمینه تشخیص دست‌خط انجام داده است که به سازمان «خدمات پستی آمریکا» کمک کرده تا صدها میلیون دلار با پردازش خودکار صرفه‌جویی کنند. «ونو گوویندارجو»(Venu Govindaraju) مدیر این موسسه گفت: ما قادریم اپلیکیشن پستی را با دقت بسیار بالایی بررسی کنیم. وقتی نوبت به دست‌خط کودکان می‌رسد، به شدت شکست می‌خوریم. این حوزه‌ به کار بیشتری نیاز دارد.

مرتب‌سازی تعداد زیادی از برنامه‌های توسعه‌یافته توسط شرکت‌های فناوری آموزشی می‌تواند یک چالش زمان‌بر برای مدارس باشد.

مکنزی آرزو دارد که استفاده از برخی فناوری‌ها آسان‌تر باشد. گاهی اوقات یک ویژگی به طور غیر قابل توضیحی غیر فعال می‌شود و زمانی که گروه پشتیبانی در حال بررسی مشکل است، او به مدت یک هفته بدون آن فناوری می‌ماند. چالش‌ها می‌توانند آن قدر سخت باشند که باعث شوند برخی از دانش‌آموزان کاملا در برابر فناوری مقاومت ‌کنند.

با وجود این، «نادین گیلکیسون»(Nadine Gilkison) مادر مکنزی که به عنوان ناظر یکپارچه‌سازی فناوری در بخش آموزش و پرورش «FTCSC» واقع در ایندیانا کار می‌کند، شرایط را بیشتر نویدبخش می‌بیند تا منفی.

در ماه سپتامبر، منطقه تحت نظر او چت‌بات‌هایی را برای کمک به دانش‌آموزان نیازمند آموزش ویژه در دبیرستان ارائه کرد. نادین خاطر نشان کرد که گاهی آموزگاران هنگام تلاش برای ارائه کمک‌های مورد نیاز دانش‌آموزان، با شنیدن درباره این برنامه احساساتی شدند. تا پیش از این، دانش‌آموزان به کسی متکی بودند تا به آنها کمک کند و به تنهایی قادر به پیشرفت نبودند. نادین گفت: حالا دیگر نیازی نیست منتظر بمانیم.