چرا هنگامی که پلک می زنیم دید ما تار نمی‌شود؟

بيگ بنگ/ پلک‌هاي ما در هر چند ثانيه به طور خودکار بسته مي‌شوند و چشم‌ها در حدقه، در جاي خود قرار مي‌گيرند. چرا هنگام پلک زدن ديد ما تاريک نمي‌شود؟ تحقيقات جديدي که در دانشگاه کاليفرنيا برکلي انجام شده است نشان مي‌دهد مغز به شدت کار مي‌کند تا با وجود لزرش‌هاي بسياري که چشمان ما دارند ديد ما پايدار بماند، همچنين پلک زدن به ماهيچه‌هاي چشم کمک مي‌کند تا ديد ما در يک جهت متمرکز باشد. دانشمندان دانشگاه يوسي برکلي، دانشگاه صنعتي نانيانگ سنگاپور، دانشگاه دکارت پاريس و کالج دارتموث به اين نتيجه رسيده‌اند که فوايد پلک زدن بسيار بيشتر از مرطوب کردن سطح چشم و محافظت از آن در برابر اشياء خارجي است. بر اساس مطالعه‌اي جديد محققان دريافتند که وقتي پلک ميزنيم مغز، چشم‌هاي ما را در مکان خود کمي جابه‌جا مي‌کند تا بتوانيم بر روي آنچه که به آن نگاه مي‌کنيم متمرکز بمانيم. گريتماوس، نويسنده‌ي ارشد مقاله و استاديار روانشناسي در دانشگاه صنعتي نانيانگ در سنگاپور مي‌گويد: هنگامي که چشمان ما در حين پلک زدن در جاي خود قرار گرفتند پس از باز کردن پلک‌ها، چشم‌ها به همان جاي قبلي برنمي‌گردند. اين يک راستا نبودن مغز را واميدارد تا عضلات چشم را فعال کرده و ديد دوباره در راستاي قبل از پلک زدن قرار گيرد. گريت ماوس اين مطالعه را به عنوان دوره‌ي فوق دکترا در آزمايشگاه ادراک و اقدامويتني دانشگاه برکلي، انجام داده است. ماوس مي‌گويد: ماهيچه‌هاي چشمان ما بسيار تنبل و نادقيق هستند بنابراين مغز مجبور است به طور پيوسته سيگنال‌هاي حرکتي خود را وفق بدهد تا مطمئن شود چشم‌ها همان جايي را نگاه مي‌کنند که قرار است نگاه کنند. تحقيقات ما نشان مي‌دهد که مغز تفاوت آنچه قبل و بعد پلک زدن مي‌بيند را اندازه مي‌گيرد و به ماهيچه‌هاي چشم دستور مي‌دهد تا اصلاحات لازم را انجام دهند. محققان مي‌گويند: از زاويه‌ي بالاتر که نگاه کنيم اگر اين مکانيسم قدرتمند حرکتي را نداشتيم دنياي اطراف ما به خصوص هنگام پلک زدن، متلاطم، سايه دار و نامنظم به نظر مي‌رسيد. ديويد ويتني، نويسنده‌ي همکار اين مقاله و استاد روانشناسي در دانشگاه برکلي مي‌گويد: اگر ديد ما از اطراف منسجم است و دچار کوري گذرا نمي‌شويم به اين دليل است که مغز نقاط را به هم وصل مي‌کند. پاتريک کونگ، استاد روانشناسي و علوم مغز کالج دارتموث که او نيز نويسنده‌ي همکار اين مقاله است مي‌گويد: با توجه به ميزان و نحوه‌ي حرکت ما، مغز نياز به پيش بيني‌هاي بسيار زيادي دارد و در واقع همچون يک “استدي کم” عمل مي‌کند. در آزمايشي که ماوس به شوخي آن را “خسته کننده ترين آزمايش تاريخ” نام گذاشته است چند ده فرد جوان و بالغ براي مدتي طولاني در يک اتاق تاريک نشستند در اين مدت بايد به نقطه اي که بر روي يک صفحه نمايش داده مي شد خيره مي‌شدند همزمان با آن يک دوربين فروسرخ حرکات چشم و پلک زدن‌هاي آنها را رديابي مي‌کرد. هر وقت که آنها پلک ميزدند نقطه يک سانتي متر به سمت راست جابه‌جا مي شد. شرکت کنندگان در آزمايش متوجه اين تغيير ظريف در مکان نقطه نشدند اما سيستم حرکتي مغز متوجه آن شده و ياد گرفت تا راستاي ديد را جابه‌جا کند تا مستقيما نقطه را نگاه کند. بعد از ۳۰ بار جابه‌جايي نقطه همراه با پلک زدن، چشم شرکت کنندگان در هر پلک زدن به طور خودکار به سمت محلي که پيش بيني مي‌کردند که نقطه وجود دارد حرکت مي کرد. ماوس مي‌گويد: گرچه شرکت‌کنندگان از حرکت نقطه آگاه نبودند اما مغز متوجه آن شده بود و با تصحيح حرکت چشم، خود را با آن تطبيق داده بود. اين يافته‌ها به فهم ما از چگونگي انطباق پيوسته‌ي مغز با تغييرات کمک مي‌کند. اکنون مي‌دانيم مغز با فرستادن دستورات تصحيحي به ماهيچه‌ها خطاها را برطرف مي‌کند. علاوه بر ماوس ويتني و کونگ، مارياندويک، ماتئو ليسي و ترزا کالينز از دانشگاه دکارت پاريس از نويسندگان همکار در اين مقاله هستند. با کانال تلگرامي «آخرين خبر» همراه شويد