داستان تعیین سقف و کف در ایستگاه فضایی بین‌المللی!

ايسنا/ در دهه اول سفرهاي انسان به فضا، سفينه‌ها آنقدر کوچک بودند که سرنشينان آنها طي سفرشان در بعضي موارد حتي نمي‌توانستند جابجا شوند. در سفينه‌هاي آپولو که در زمان خود، بزرگترين سفينه فضايي بشمار مي‌رفت، فضانوردان تا حدودي مي‌توانستند در داخل سفينه جاي خود را تغيير دهند اما زماني که قرار شد در دهه بعد ايستگاه‌هاي فضايي وارد عمل شوند، اين سوال پيش آمد که با توجه به وضعيت بي وزني، آيا لازم است براي ايستگاه، کف، سقف و ديوار تعيين شود. در روسيه جلسه‌هايي با کارشناسان مختلف تشکيل شد تا در مورد اين موضوع بحث شود. عده‌اي معتقد بودند در شرايط بي وزني، تعيين کف يا سقف بي معني است اما مخالفان مي‌گفتند بالاخره بايد نظمي در چيدمان دستگاه‌ها وجود داشته باشد و چه بهتر که در اين چيدمان، بخش‌هايي به عنوان کف، ديوار و سقف تعريف و مشخص شود. در نهايت، روانشناسان نظر گروه دوم را تأييد کردند و گفتند داشتن اين مشخصه‌ها در روحيه فضانوردان تأثير مثبت مي‌گذارد. به دنبال تصويب اين نظريه، چيدمان وسايل داخل ايستگاه براساس ملاک‌هاي زميني انجام شد يعني بخشي از ايستگاه به عنوان"کف" انتخاب شد و بطور مثال ميزغذاخوري را طوري در ايستگاه نصب کردند که پايه‌هايش در "کف" سالن قرار گرفت. براي آن که فضانوردان در زمان غذاخوردن در فضاي داخل ايستگاه شناور نشوند، گيره‌هاي مخصوصي در اطراف ميز غذاخوري نصب کردند که فضانوردان در زمان خوردن غذا، پايشان را در داخل آن مي‌کردند تا ثابت بمانند. همچنين لامپ‌هاي روشنايي در "سقف" نصب گرديد. کمد وسايل و برخي ديگر از تجهيزات در "ديوار" هاي ايستگاه نصب شد و تلاش کردند در "کف" ايستگاه چيزي دست و پاگير نباشد. البته فضانوردان براي جابجا شدن احتياجي به قدم زدن در داخل ايستگاه ندارند و با فشار اندک انگشت به ديواره‌هاي ايستگاه، به طرف مقابل پرت شوند. اما روي هم رفته در آنجا مشکلي براي ايستايي افقي، عمودي و به بغل وجود ندارد و فضانوردان مي‌توانند در حالي که با هم کار مي‌کنند از نظر ايستادن در يک وضعيت قرار نداشته باشند. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد