دوباره نشانه جدیدی از حیات بر سطح مریخ

ايسنا/ دانشمندان "دانشگاه اِي اَند اِم تگزاس"(Texas A&M University) اخيرا اظهار کرده‌اند که سياره سرخ زماني "درياچه‌هاي آب شور"(salt lakes) مشابه درياچه‌هاي آب شور زمين داشته است که اين درياچه‌ها براي مدتي داراي آب بوده‌اند و براي مدتي خشک شده‌اند. پژوهشگران اخيرا اظهار کرده‌اند مريخ روزگاري مانند سياره زمين درياچه‌هاي آب شور داشته است. "ماريون ناچون"(Marion Nachon) پژوهشگر مقطع فوق دکترا دانشکده زمين شناسي و ژئوفيزيک دانشگاه اِي اَند اِم تگزاس و همکارانش اين مطالعه را در مجله "Nature Geoscience" منتشر کرده‌اند. اين تيم ناهمواري‌هاي زمين شناسي مريخ را از دهانه گيل شروع کردند و يک بخش سنگي بزرگ به طول ۹۵ مايل که توسط سطح‌نورد کنجکاوي ناسا از سال ۲۰۱۲ به عنوان بخشي از آزمايشگاه علمي مريخ(MSL) مورد کاوش قرار گرفته بود، بررسي کردند. نتايج نشان داد درياچه‌اي که بيش از سه ميليارد سال پيش در دهانه گيل وجود داشته است، يک دوره خشک شده است که به طور بالقوه با خشک شدن کلي مريخ در ارتباط است. دهانه گيل حدود ۳.۶ ميليارد سال پيش و هنگامي که يک شهاب سنگ به مريخ برخورد کرد و دهانه برخورد بزرگ آن را ايجاد کرد، شکل گرفت. ناچون در اين باره گفت: از آن زمان تاکنون ناهمواري‌هاي زمين شناسي مريخ را ثبت کرده‌ايم و مطالعات نشان داده‌اند در دهانه گيل آب مايع وجود داشته است و همانطور که ما مي‌دانيم اين ماده اصلي زندگي ميکروبي است. طي اين دوره‌هاي خشکسالي درياچه، سرانجام حوضچه‌هاي آب شور شکل گرفتند. گفتن اينکه اين درياچه‌ها دقيقا چقدر بزرگ بوده اند کار آساني نيست اما مي‌توانيم بگوييم اين درياچه براي مدت زمان طولاني حداقل صدها سال تا شايد ده‌ها هزار سال پيش در دهانه گيل وجود داشته است. ناچون در پاسخ به اين سوال که براي اين درياچه‌هاي آب شور چه اتفاقي افتاده است، گفت: مريخ احتمالاً با گذشت زمان خشک‌تر شد و ميدان مغناطيسي سياره‌اي خود را از دست داد و اين باعث شد که جو آن در معرض باد و تابش خورشيدي طي ميليون‌ها سال قرار گيرد. با نازک‌تر شدن لايه جو، فشار روي سطح کمتر شد و ديگر شرايطي براي پايداري آب مايع در سطح اين سياره ايجاد نشد. بنابراين آب مايع ناپايدار و تبخير شد. اعتقاد بر اين است که حوضچه‌هاي نمکي موجود در مريخ شبيه برخي از حوضچه‌هاي نمکي روي کره زمين هستند به ويژه حوضچه‌هاي نمکي که در منطقه‌اي به نام "آلتي پلانو" (Altiplano) که در نزديکي مرز بوليوي و پرو قرار دارد. ناچون در ادامه افزود: "آلتي‌ پلانو" يک فلات مرتفع و خشک است که رودخانه‌ها و نهرها از ارتفاعات کوهستان به دريا نمي‌ريزند بلکه به حوضچه‌هاي بسته آن ريخته مي‌شوند و اين دقيقا مشابه آنچه در گذشته براي دهانه گيل مريخ اتفاق افتاده، است. اين هيدرولوژي درياچه‌هايي ايجاد مي‌کند که سطح آب آنها به شدت تحت تأثير آب و هوا است. در دوره‌هاي خشکي درياچه‌هاي آلتي‌ پلانو به دليل تبخير کم‌عمق مي‌شوند و برخي حتي کاملاً خشک مي‌شوند. اين واقعيت که آلتي‌ پلانو اکثراً داراي پوشش گياهي آزاد است باعث مي‌شود منطقه حتي بيشتر شبيه مريخ باشد. اين مطالعه نشان مي‌دهد که درياچه باستاني در دهانه گيل پيش از جاري بودن حداقل يک دوره خشکي را پشت سر گذاشته است. همچنين ممکن است که اين درياچه به حوضچه‌هاي جداگانه تقسيم شده باشد جايي که برخي از حوضچه‌ها مي‌توانستند تبخير بيشتري داشته باشند. ناچون در انتها گفت: اين مي‌تواند نشان دهد که آب و هواي مريخ در مدت طولاني خشک بوده است. پژوهشگران همچنين در مورد انواع عناصر شيميايي(گوگرد ، يک ماده اصلي براي زندگي) گفتند که در آب مايع موجود در سطح مريخ آن زمان موجود بود. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد