اگر ۲۴ سالتان است هنوز نوجوان هستید نه بزرگسال!

روزياتو/ بچه که بوديم براي بزرگ شدن لحظه شماري مي کرديم. آن وقت ها تصور مي کرديم ۱۸ سالمان که شود، بالاخره طعم دنياي آدم بزرگ ها و همه ي مزيت هايش را مي چشيم. اما گرچه سازمان ملل دوره ي نوجواني را از سن ۱۰ تا ۱۹ سالگي مي داند، اما تحقيق جديدي مدعي است شما تا ۲۴ سالگي هنوز بزرگسال محسوب نمي شويد. در ادامه به نتايج اين تحقيق خواهيم پرداخت و مي خواهيم ببينيم چه شده که دانشمندان کساني که قبلاً بزرگسال محسوب مي شدند را حالا نوجوان مي دانند. تغييرات مغز و بدن دوران نوجواني با بلوغ آغاز مي شود. اما از آنجايي که سلامت و تغذيه به نسبت دهه هاي گذشته سطح بالاتري پيدا کرده اند، نوجواني حالا از سن ۱۰ سالگي شروع مي شود، يعني زماني که هورمون هاي خاصي در بدن فعال مي شوند. جالب آنکه در تعريف قبلي نوجواني، هنگام تصميم گيري در مورد زمان به پايان رسيدن اين مرحله از زندگي، رشد بيولوژيکي در نظر گرفته نشده بود. گرچه قبلاً ۱۹ سالگي را پايان نوجواني مي دانستند، اما بسياري از تغييرات بيولوژيکي تا دهه ي ۲۰ زندگي ما ادامه پيدا مي کنند. براي مثال، سر و کله ي دندان هاي عقل معمولاً در اواسط دهه ي ۲۰ زندگي پيدا مي شود. بعضي فرآيندهاي مربوط به بلوغ مغزي که براي روابط اجتماعي حياتي هستند هم در اين دهه ي زندگي رخ مي دهند. در تعريف جديد نوجواني، اين تغييرات بيولوژيکي در نظر گرفته شده، به همين دليل اين يافته ها را مي توان دقيق تر دانست. نقش هاي اجتماعي ما افراد ۲۴ ساله و کمتر را حالا مي توان هنوز نوجوان دانست چون آن ها با موانع اصلي زندگي ديرتر رو به رو مي شوند. حالا مردم ديرتر ازدواج مي کنند و بچه دار مي شوند. در آمريکا در دهه ي ۱۹۶۰ متوسط سن ازدواج ۲۱ سال بود که در سال ۲۰۱۵ به ۲۸ تغيير يافته بود. حالا آموزش مقرون به صرفه تر و دسترسي به آن بيشتر شده و افراد تصميم مي گيرند زمان بيشتري را به آن اختصاص دهند و قبل از پيدا کردن کار آموزش ببينند. به علاوه، داشتن استقلال مالي براي بعضي جوان ها مي تواند دشوار باشد. آن ها کماکان به حمايت پدر و مادر خود نياز دارند، مسأله اي که از آن ها فردي نيمه مستقل مي سازد، يعني آن ها کاملاً بزرگسال نيستند گرچه سن شان مي گويد که هستند. چرا بايد معلوم شود که چه کساني نوجوان محسوب مي شوند؟ براي اينکه بتوانيم تعيين کنيم که چه کساني نوجوان محسوب مي شوند، بايد بيولوژي خود و تغييرات اخير اجتماعي را در نظر بگيريم. اين تعريف بايد در قوانين و سياست هاي اجتماعي هم لحاظ شود. اين مسأله به بهبود رفاه کلي جوان ها کمک مي کند چون تأثير مثبتي بر سلامت، آموزش و اشتغال آن ها دارد. مثلاً افزايش سن نوجواني به ۲۴ سال مي تواند به تأمين مسکن براي اين گروه سني در زمان گذاز از مراحل زندگي شان کمک کند. در سياست هاي درماني اغلب توقع مي رود نوجوان ها يا تحت حمايت مالي پدر و مادر خود باشند يا کاملاً مستقل باشند. چون افراد در دهه ي ۲۰ زندگي شان به خصوص به خدمات مرتبط با سلامت رواني، سلامت جنسي و اعتياد به مواد نياز دارند و از آنجايي که بسياري از آن ها هنوز از نظر مالي به پدر و مادر خود وابسته هستند، توان پرداخت هزينه هاي اين خدمات را ندارند. يک مشکل احتمالي از آنجايي که بعضي جوانان در واقع هنوز نوجوان محسوب مي شوند، ممکن است از نظر کساني که بزرگ تر از آن ها هستند و قانوناً بزرگسال محسوب مي شوند، افراد ناکارآمدي تلقي شوند. به همين دليل ممکن است تصميمات مهم اجتماعي و سياسي، که بعضي از آن ها تأثير مستقيمي بر اين گروه سني دارند، بدون مشارکت آن ها اتخاذ شوند. در محيط کار اين مسأله ممکن است باعث شود جوان ها احساس کنند جدي گرفته نمي شوند و تصميمات و نظرات آن ها اهميت همکاران بزرگسال شان را ندارند. علت اين مسأله آن نيست که خود آن ها احساس مي کنند از آمادگي يا تجربه ي کافي برخوردار نيستند، بلکه به اين خاطر است که ديگران چنين نظري در مورد آن ها دارند. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد