یک ابرنواختر احتمالا عامل انقراض برخی جانوران زمین بوده است
ديجياتو/ پژوهشگران مي گويند پرتوهاي کيهاني ابرنواختري که تنها ۶۵ سال نوري از زمين فاصله دارد عامل اصلي رويداد انقراضي بزرگي بوده که حدودا ۳۵۹ ميليون سال پيش روي زمين به وقوع پيوسته است.
محققان دانشگاه ايلينوي که اين يافته ها را اعلام کرده اند معتقدند اين ابرنواختر تنها اندکي دورتر از «مسافت مرگ» قرار دارد و اگر کمي به زمين نزديک تر بود کل موجودات زنده را منقرض ميکرد. بنابراين انقراضي که در اواخر دوره دوونين رخ داده مي توانست به مراتب بزرگتر باشد و کل زمين را به ورطه نابودي بکشاند.
با اين همه پرتوهاي کيهاني ستاره مرکزي اين ابرنواختر که با فروپاشي هسته و در نهايت انفجار روبرو شده بخش اعظمي از لايه اوزون را از بين برده اند و به حيات زميني آسيب جدي وارد کرده اند؛ به بيان ديگر لايه اوزون استراتوسفري که به صورت طبيعي وظيفه حفاظت از سطح زمين در برابر پرتوهاي فرابنفش خورشيد را بر عهده دارد به واسطه پرتوهاي اين ستاره آسيب جدي ديده است.
برايان فيلدز پروفسور اخترشناسي دانشگاه ايلينوي در اين باره مي گويد:
الگوهاي انقراضي ناشي از پرتوهاي يک ابرنواختر با الگوهاي انقراضي ناشي از قرارگيري زمين در برابر پرتو فرابنفش خورشيد و از دست رفتن لايه اوزون يکيست. با اين اتفاق پرتوهاي کيهاني به صدها متر پاييتر از استراتوسفر مي رسند و در نهايت با سطح زمين برخورد مي کنند.
به گفته محققان اين پژوهش، در پايان دوره دوونين که با انقراض تنوع زيستي زمين همراه شد، برخي رويدادهاي انقراضي رخ داد. در واقع، انقراض نهايي احتمالا با کاهش تراکم اوزون استراتوسفريک همراه بوده که اين مساله نيز نتيجه افزايش جهاني دماي زمين بوده. همزمان، افزايش پرتوهاي فرابنفش B باعث افزايش سطح انقراض هاي زمين و همچنين آسيب ژنتيکي مستقيم به بافت هاي گياهي و جانوري شده است.
دانشمندان مي گويند بافت هاي صخره اي به جاي مانده از دوران دوونين حاوي صدها هزار نسل از بذر گياهاني است که ظاهرا در معرض پرتو فرابنفش قرار گرفته اند و اين شاهدي دال بر واقعي بودن رويداد از بين رفتن لايه اوزون است؛ در واقع شواهد نشان مي دهند که يک يا چند ابرنواختر در کهکشان راه شيري وجود داشته اند که باعث از بين رفتن بخش اعظمي از لايه اوزون شده اند.
پژوهشگران آمريکايي در انتها خاطرنشان کردند که شناسايي هرگونه ايزوتوپ راديواکتيو پلوتونيوم ۲۴۴ يا ساماريوم ۱۴۶ در صخره ها و فسيل هاي بر جاي مانده از دوران انقراض دوونين نقش داشتن ابرنواخترها دراين انقراض را تاييد مي کند. علت هم اين است که هيچکدام از اين ايزوتوپ ها به صورت طبيعي در زمين وجود ندارند و بايد از يک انفجار کيهاني به سطح زمين رسيده باشند.
خبرهای بیشتر درباره ی
۲ نفر در مورد این مطلب نظر داده اند
برای ارسال نظر لطفا از طریق اپلیکیشن آخرین خبر اقدام فرمایید
