کشف مکانی ایمن برای زندگی در کهکشان راه شیری

به نقل از نيوز، اگرچه ممکن است شگفت‌انگيز باشد اما زمين نيز در مکان ايده‌آل زندگي در کهکشان راه شيري قرار نگرفته است. نتايج تحقيقات جديد نشان داده است که بهترين شانس براي  زندگي در يک سياره يا ماه شناور در اطراف مرکز کهکشان است که کمترين ابرنواخترها، انفجارهاي اشعه گاما و ديگر هيولاهاي فضايي طي ۱۱ ميليارد سال گذشته را داشته است. چون زمين در لبه قرار داشته است، احتمالا يک انفجار خاص اشعه گاما باعث بدترين انقراض دسته‌جمعي در آن شده است.

زمين در واقع در لبه منطقه قرار دارد و حدود ۲۶هزار سال نوري از هسته کهکشاني فاصله دارد و سياهچاله مذکور در کمين آن است. مرزهاي زمين در هنگام ظهور کهکشان امن‌تر بود اما بعدها اوضاع تغيير کرد.

محقق اين تحقيق، ستاره‌شناس ريکاردو اسپينلي اظهار کرد: «ما سکونتگاه راه شيري (MW) را در طول تاريخ کيهاني خود در برابر رويدادهاي اخترفيزيکي مخرب ناپايدار بالقوه، با هدف شناسايي امن‌ترين مکان‌ها و دوره‌هاي تاريخي طولاني‌مدت ارزيابي مي‌کنيم.»

اشکال حيات فرازميني احتمالا بيشترين شانس زنده ماندن را در اقيانوس‌هاي زير سطحي سيارات منجمد دارند که در لايه‌هاي تقريبا غير قابل نفوذ سنگ و يخ پوشانده شده‌اند. هر چيزي مي‌تواند به چنين سياره‌اي برخورد کند بدون اينکه موجوداتي که در اعماق اين سياره زندگي مي‌کنند حتي اين برخورد را احساس کنند و ممکن است اين علت نادر بودن سياره‌اي مانند زمين باشد، حال سياره فرضي ديگر، در معرض پديده‌هاي فضايي را تصور کنيد؛ ما در حال حاضر در ميان آن قرار داريم. سياره ما در معرض تابش‌هاي مرگبار، انفجار اشعه گاما، انجماد ابرهاي مولکولي و خطر دنباله‌دارها و سيارک‌ها قرار دارد. زندگي روي زمين تقريبا چندين بار نابود شده است که البته در مقايسه با مريخ هيچ چيز نيست.

اگر موجودات زنده براي مدتي در سيارات مشابه آنچه گفته شد، قرار بگيرند همان خطراتي که کره زمين نمي‌تواند از آن‌ها فرار کند، در آنجا نيز وجود خواهد داشت. اگر ستاره‌اي به ابرنواختر تبديل شود، بهترين موارد از بين مي‌رود و هر چرخش سياره‌اي بي‌حاصل خواهد بود. اسپينلي و گروه وي براي يافتن چنين الگويي، نحوه تشکيل و تکامل ستاره‌هاي کهکشان راه شيري را کشف کردند تا بفهمند ميلياردها سال پيش در کدام مناطق بمباران تشعشع اتفاق افتاده است. از دروني‌ترين قسمت‌هاي کهکشان تا حدود ۳۳هزار سال نوري خارج از آن، شکل‌گيري ستاره (و تمام پلاسما و تلاطم‌هاي ناشي از آن) براي حيات طولاني مدت هر چيزي بسيار زياد است.

شايد اگر ويژگي‌هاي سوسک‌ها را داشته باشيم، فرصتي براي زندگي بيابيم. سوسک‌ها مي‌تواند به طور بالقوه در برابر ميزان تابش تشعشعات زنده بمانند و هر چيز ديگري غير از آن‌ها محکوم به فنا هستند.

اسپينلي گفت: «کشنده بودن رويدادهاي اخترفيزيکي گذرا به انرژي آزاد شده به‌عنوان تابش پرانرژي و ميزان وقوع آن‌ها در کهکشان بستگي دارد. رويدادهاي قدرتمندتر مي‌توانند براي يک سياره در فواصل بزرگ‌تر کشنده باشند. همچنين ميزان بالاي رويدادها مي‌تواند توانايي سياره را براي بازيابي از اثرات زيست‌محيطي کاهش دهند.»

اين گروه پس از اندازه‌گيري ميزان مرگبار بودن انواع مختلف پديده‌هاي فضايي دريافتند که انفجارهاي طولاني مدت اشعه گاما (LGRB) خطرناک‌ترين رويدادها براي سيارات يا قمرهايي هستند که سعي در ادامه حيات دارند. ميزان انرژي آزاد شده آن‌ها مي‌تواند کل يک سياره را از بين ببرد. در ميانه کهکشان راه شيري، بدترين دشمنان زندگي، انفجارهاي پرتوي گاما و ابرنواخترهاي کوتاه‌مدت هستند و بعيد به نظر مي‌رسد موجودي بتواند آن را تحمل کند. البته کره زمين در معرض خطر کمتر آن‌ها قرار گرفته است و به‌تازگي نيز اعلام شد، سيارک آپوفيس (Apophis)، بزرگ‌ترين تهديدکننده زمين، ديگر رسما تهديدي محسوب نمي‌شود، بنابراين ما مي‌توانيم نفس راحتي بکشيم.

نتايج اين تحقيق در نشريه Astronomy & Astrophysics منتشرشده است.