دلایل بروز اختلال پرخوری در زنان

بنا بر اطلاعات ارائه‌شده توسط متخصصان، فرد مبتلابه اختلال پرخوري، در زمان پرخوري به لحاظ جسمي احساس گرسنگي نمي‌کند و به دليل احساس شرمندگي از ميزان غذايي که مي‌خورد، غذاخوردن را در تنهايي ترجيح مي‌دهد. وجه اشتراک اختلال پرخوري با پرخوري عصبي، پرخوري‌هاي مکرر است، اما وجه تفاوت آن‌ها در اين است که مبتلايان به اختلال پرخوري رفتارهاي جبراني مکرر مثل استفراغ، استفاده از مواد مسهل يا رژيم‌هاي غذايي فشرده ندارند. افراد مبتلابه پرخوري عصبي در فاصله بين دوره‌هاي پرخوري، رژيم غذايي سفت‌وسخت و طولاني مي‌گيرند و هدفشان اين است که وزن و شکل بدن خود را کنترل کنند، اما اين رفتار در افراد مبتلابه اختلال پرخوري مشاهده نمي‌شود. هرچند ممکن است بارها براي گرفتن رژيم غذايي تلاش کرده باشند.

اين موضوع توسط تيمي پژوهشي از دانشگاه علامه طباطبائي، دانشگاه آزاد واحد تهران مرکزي و دانشگاه خاتم مورد بررسي عميق‌تري واقع شده است. در اين مطالعه، محققان به بررسي کيفي عوامل روان‌شناختي دخيل در اختلال پرخوري زنان پرداخته‌اند.

اين مطالعه بر روي تعدادي از زنان مبتلابه اختلال پرخوري که به کلينيک تخصصي تغذيه دانشکده شهيد بهشتي شهر تهران مراجعه کرده بودند، انجام شده است و محققان براي جمع‌آوري داده‌ها از روش مصاحبه استفاده کرده‌اند.

---

بازار

---

نتايج اين مطالعه نشان داد که عوامل روان‌شناختي مؤثر در اختلال پرخوري در زنان شامل عوامل اصلي هيجان منفي، عادت‌هاي رفتاري نامناسب و فقدان هيجان هستند.

در اين رابطه، عبدلله شفيع‌آبادي، پژوهشگر گروه مشاوره، دانشکده روان‌شناسي و علوم تربيتي دانشگاه علامه طباطبائي و سه همکار ديگرش مي‌گويند: «براي بررسي موضوع پژوهش، از ميان عوامل مختلف مورد بررسي، هشت مقوله شامل علل هيجاني منفي فردي، علل هيجاني منفي بين فردي، رفتارهاي اجتنابي-اجباري افراطي، عادات خوردن نامناسب، زمان نامناسب خوردن، کسب هيجان مثبت، علل فقدان هيجان فردي و علل فقدان هيجان بين فردي استخراج شد».

آن‌ها مي‌افزايند: «از اين هشت عامل نيز سه عامل اصلي علل هيجاني منفي، عادات رفتاري نامناسب و فقدان هيجان، انتخاب و استخراج شد که هريک دربرگيرنده زيرمقوله‌هايي در دو حوزه فردي و بين فردي بود».

بر اين اساس، مجموعه عوامل روان‌شناختي که در ايجاد اختلال پرخوري در زنان مؤثرند، شامل سه‌طبقه اصلي علل هيجاني منفي، عادت‌هاي رفتاري نامناسب و فقدان هيجان است که خود به‌نوعي داراي همبستگي متقابل با يکديگر هستند. اين عوامل در بافت عوامل فردي و بين فردي قرار دارند که براي کنترل اختلال فوق، بايستي از سوي درمانگرها مورد توجه کافي قرار گيرند.

به اعتقاد شفيع‌آبادي و همکارانش، يافته‌هاي اين پژوهش که در نشريه علمي پژوهشي «مطالعات ناتواني» منتشر شده‌اند، مي‌توانند در تدوين مدل‌هاي درماني مؤثر در اختلال پرخوري مدنظر قرار گرفته و در رفع مشکل فوق به بيماران کمک کنند.