هابل تشکیل یک سیاره‌ی دوردست را رصد کرد

مجله ايلياد/ محققين با استفاده از تلسکوپ فضايي هابل نرخ افزايش وزن در سياره‌ي «PDS 70b» را مستقيماً اندازه‌گيري کرده‌اند. آن‌ها تشعشعات ناشي از گازهاي در حال سقوط در اين سياره را به کمک تجهيزات منحصربه‌فرد حساس به نور ماوراءبنفش نصب شده بر روي هابل شناسايي کرده‌اند. سياره‌ي مورد بررسي در اندازه‌هاي سياره‌‌ي مشتري است و فاصله‌ي آن تا ستاره‌ي مرکزي منظومه‌ي خود به اندازه‌‌ي فاصله‌ي اورانوس از خورشيد است.

روند شکل‌گيري اين سياره از ۵ ميليون سال پيش شروع شده است و شايد بتوان گفت اکنون در مراحل آخر شکل‌گيري خود قرار دارد. يافته‌هاي محققين در مورد اين سياره مي‌تواند راه را براي مطالعه‌ي شکل‌گيري سياره‌هاي غول‌پيکر فراهم کند.

دکتر «برندن بولر» از دانشگاه تگزاس به‌عنوان همکار اين مطالعه، مي‌گويد: «ما اطلاعات زيادي در مورد روند شکل‌گيري سياره‌هاي غول‌پيکر نداريم. اين منظومه‌ي جديد اولين فرصت را براي ما فراهم کرده است که شاهد سقوط مواد درون يک سياره باشيم. ما عصر جديدي در اين نوع تحقيقات را رقم زده‌ايم.»

سياره‌ي «PDS 70b»

---

بازار

---

اگرچه تا کنون ۴۰۰۰ سياره‌ي فراخورشيدي شناسايي شده‌اند، ولي تلسکوپ‌ها تنها از ۱۵ سياره از بين آن‌ها به صورت مستقيم تصويربرداري کرده‌اند. سياره‌هايي که تا کنون از آن‌ها تصويربرداري شده است، آنچنان دور بوده‌اند که در تصاوير به اندازه‌ي يک نقطه هستند. تيم محققين در اين مطالعه روشي براي استفاده از هابل در تصويربرداري مستقيم به کار برده‌اند که راه را براي تحقيقات دقيق‌تر در مورد سياره‌هاي فراخورشيدي هموار مي‌کند.

سياره‌ي در حال شکل‌گيري به دور کوتوله‌ي نارنجي «PDS 70» مي‌گردد. به نظر مي‌رسد درون ديسک گرد و غباري اطراف اين ستاره، دو سياره در حال شکل‌گيري هستند. اين منظومه در فاصله‌ي ۳۷۰ سال نوري از زمين در صورت فلکي قنطورس قرار دارد.

سياره‌ي PDS 70b پنج ميليون ساله، جوان‌ترين سياره‌اي است که هابل تا کنون از آن تصويربرداري کرده است. حساس بودن هابل به نور ماوراءبنفش تابيده شده از گازهاي داغ در حال سقوط به درون اين سياره باعث شده است دانشمندان بتوانند سرعت افزايش وزن اين سياره را محاسبه کنند.

جرم PDS 70b طي ۵ ميليون سال گذشته به ۵ برابر جرم مشتري رسيده است و طبق تخمين دانشمندان اگر نرخ افزايش جرم اين سياره تا يک ميليون سال ديگر به همين شيوه ادامه پيدا کند، جرم آن به اندازه‌ي تنها يک درصد جرم مشتري افزايش پيدا مي‌کند.

محققين اين نظريه را مطرح کرده‌اند که ميدان مغناطيسي سياره‌ي تحت بررسي از ديسک گرد و خاکي اطراف آن تا اتمسفر آن ادامه پيدا کرده است و باعث مي‌شود مواد به سمت سطح اين سياره کشيده شوند. موادي که به سطح سياره مي‌رسند، مي‌توانند تا ۱۰ برابر گرم‌تر از خود سياره باشند و به همين دليل داغي آن‌ها در نور ماوراءبنفش قابل مشاهده است.

به کمک اين يافته‌ها مي‌توان دريافت که مشتري در ۴.۶ ميليارد سال پيش چگونه به دور خورشيد شکل گرفته است. قمرهاي مشتري نيز احتمالاً در ديسک گرد و غباري موجود در اطراف آن شکل گرفته‌اند.

داده‌هاي به‌دست آمده نشان مي‌دهد که ستاره‌ي مرکزي اين منظومه ۳۰۰۰ برابر از سياره‌هاي آن روشن‌تر است و به همين دليل تصويربرداري و مطالعه‌ي سياره‌هاي اين منظومه کار مشکلي است.

نتايج اين مطالعه در مجله‌ي The Astronomical Journal منتشر شده است.

به پيج اينستاگرامي «آخرين خبر» بپيونديد
instagram.com/akharinkhabar