سرمقاله خراسان/ راه سوم؛ «کارآمدی محوری به جای جناح محوری»

خراسان/ «راه سوم؛ «کارآمدی محوری به جای جناح محوری»» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم سعید آجورلو است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

جلسه دو روز گذشته نظارتی مجلس با دولت می تواند زمینه تثبیت یک گرایش جدید به دولت پزشکیان باشد؛ «نقد، نظارت، هماهنگی» یا « کارآمدی محوری به جای جناح محوری» که در مقابل دو گرایش دیگر قرار می گیرد؛ یکی طرفداران استیضاح و پایان دادن به دولت پزشکیان که شبه فراکسیونی در مجلس و صداهایی در بیرون از مجلس دارند و از قضا گفتار سیاسی خود را به خوبی سامان داده و وجه کمپینی آن را حفظ کردند و در فاصله با عمل سیاسی قرار دارند. دیگری اصلاح طلبان رادیکال که دولت را هیچ کاره می دانند و با حاکمیت مستقیم می شوند و در نهایت دولتی را می پسندند که با حاکمیت گلاویز شود. به صراحت می گویند که پزشکیان انسان صادقی است و دولت نیت خیر دارد اما «نه می گذارند نه می تواند».
 در مقابل این دو نگاه قطبی، سوال این است که جریان عقلانیت انقلابی و میانه اصول گرایان در مقابل توده گرایان و چپ جنبشی باید چه کند؟ جدال این دو گروه را تماشا کند و منفعل شود؟ به یکی از این دو گروه بپیوندد؟ این سوال بسیار مهمی است. در زمانه ای که کنش های میانه در تفسیرهای قطبی ساز ذبح و قربانی می شوند، یک جریان انقلابی دلسوز کشور و ملت چه باید بکند؟ خودش را کنار بکشد که دولت شکست بخورد؟ به دولت بپیوندد و چشم بر کاستی ها ببندد و شتر دیدی، ندیدی!
آنچه در دو روز نظارتی مشاهده شد، می تواند به تثبیت یک رویکرد جدید کمک کند؛ نقد و نظارت و همکاری برای حل مسئله و کارآمدی دستگاه دولت، نه نگاه سیاسی و یکسره جناحی. همین کاری که رئیس مجلس ذیل برنامه هفتم انجام داد. این نیت دقیق قالیباف و جریان عقلانیت انقلابی است که این هفته اجرایی شد . اقداماتی که در جلسات آشکار و پنهان از سوی رئیس مجلس دنبال می شد.
 این روزها که گروه های قطبی ساز به دنبال پاسخ های یک خطی به مسائل ایران هستند؛ از خلع سلاح تا بمب از مذاکره جامع با آمریکا تا کره شمالی شدن. از استیضاح پزشکیان تا استعفای پزشکیان ، یک صدای دیگر هم شنیده شد. این که دولت نباید کنار برود اما باید کار کند. راه حل کشور، بخش های داخلی و مدیریتی هم دارد. پاسخ فقط در راه حل های رادیکال نیست. در مقابل این حرف البته تغییر پارادایمی ها از دو جهت وارد می شوند، سعی می کنند این اقدام را از معنا خالی کنند ، تا راه حل های خودشان اعتبار پیدا کند. این طبیعی است و اصلا عجیب نیست. مسئله ای که شاید چندان کمپینی نباشد و البته مورد علاقه رادیکال ها هم نیست، «ثبات سیاسی» در کشور است. گرایش میانه اصول گرا مسئله ثبات سیاسی را جدی می گیرد. در فردای جنگ ۱۲ روزه ، وقتی نقشه اسرائیل از بی ثباتی ایران می گذرد باید مسئله ثبات سیاسی را جدی گرفت. این در حالی است که در نظر کمپینی ها، ثبات سیاسی مسئله اصلی نیست و با رفتارهای خود به ثبات هم ضربه می زنند.

---

بازار

---

صورت مسئله کاملا روشن است؛ حداقل در تصاویر دو روز گذشته پارلمان مشخص بود؛ دولتی که ادعاهای بزرگ ندارد، کمتر ایده دارد و رضایت عمومی را هم آن چنان همراه ندارد. اما سر جنگ و دعوا هم ندارد. در میانه جنگ خاورمیانه متولد شد و در جنگ ۱۲ روزه ادامه یافت. کمتر از نصف برنامه توسعه را محقق کرده که در حوزه های معیشتی و اقتصادی عدد، پایین تر است. با این دولت باید چه کرد؟
باید انتخابات ۱۴۰۳ را با او ادامه داد و انتخابات ۱۴۰۷ با او ساخت؟ اگر چنین است، پس رفتار برخی نمایندگان و گروه ها در جلوگیری از تصمیم و اقدام، معنا پیدا می کند. یا باید دولت را به تقدیر سپرد و رها کرد و مسئولیت رای خود را نپذیرفت؟ کدام درست است؟ هیچ کدام. چون مردم در کشاکش تورم مواد غذایی، کم ارزش شدن پول ملی و بی چشم اندازی مسکن نباید رها شوند. یک گروه باید بایستد و با طرح کالابرگ از حداقل کالری دفاع کند. یک گروه باید مقابل بانک های الیگارشیک بایستد. یک گروه باید یقه شرکت های نیمه دولتی را بگیرد. یک گروه باید برای وضعیت انرژی در کشور چاره کند.
 از نظر من بهترین گزینه برای اداره کشور، قالیباف است. از ۸۴ این گونه فکر می کنم. ابایی هم از بیانش نداشتم. اگر قالیباف رئیس جمهور می شد حتما وضعیت کشور در حوزه های مختلف بهتر می شد. اما حالا که او رئیس جمهور نشده، باید کاری کرد که دولت پزشکیان شکست بخورد؟ این سوال اصلی است که جواب می خواهد. من نمی دانم آن هایی که موفقیت دولت را شکست خود می دانند چه جوابی به رهبری و مردم می دهند ولی از نگاه جریان میانه اصول گرا، راه درست نقد، نظارت، هماهنگی است. آیا این کار نتیجه دارد؟ بله، اگر معنادار شود، بله، اگر تداوم یابد. آیا ممکن است شکست بخورد؟ بله، شکست هم ممکن است. اگر دولت کاهلی کند و قطبی سازان نگذارند و ایده میانه های اصول گرا همراهی اجتماعی پیدا نکند، ممکن است.
 ما فکر می کنیم که کشور راه حل یک دفعه ای و از جنس چوب جادو ندارد. کاش داشت. ولی ندارد. با فریاد زدن چیزی حل نمی شود. با کار کردن حل می شود. کار کردن اما شاید رای نداشته باشد بنابراین جذاب نیست. فریاد ولی جذاب است. ایده از کار کردن برمی آید و از این جهت جنبه پراکسیسی دارد؛ باید در نقطه تلاقی عین و ذهن، ایده خلق شود. فقط روی کاغذ نیست. برخلاف دو گفتار سیاسی قدرتمند قطبی ساز، «سیاست عملی» متکی به کار و مقتضیات و شرایط است.
در این عمل گرایی سیاسی، باید با چین و روسیه کار کرد. روابط منطقه ای جدید را طراحی کرد. جبهه مقاومت را بازسازی کرد. موشک ساخت. اگر واقعا رفع تحریم ممکن است، در جهت آن حرکت کرد. مقابل الیگارشی بانکی ایستاد. اجازه شکل گرفتن اقتصاد سیاسی رفاقتی در سطح دولت نداد. اگر لازم بود، استیضاح هم انجام داد. مسئله در این تفکر استمرار جمهوری اسلامی و حل مشکلات کشور با تاکتیک های مختلف است نه بند کردن به تغییر پارادایم. در این تفکر عمل سیاسی در رابطه با گفتار سیاسی است نه مغلوب یا غالب. این، راه سوم است. سخت و پرهزینه و پر از موانع. اما راه درست همین راه سوم است.

🔹"آخرین خبر" در روبیکا
🔹"آخرین خبر" در ایتا
🔹"آخرین خبر" در بله