برگزیده

تحلیلگر آمریکایی: اوکراین در دوراهی تسلیم یا رها شدن است

ايران

بروزرسانی 1404/09/02 - 21:46

تحلیلگر آمریکایی: اوکراین در دوراهی تسلیم یا رها شدن است

ایران/متن پیش رو در ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

طرح صلح ترامپ برای خاتمه جنگ در اوکراین، اروپا را در شوک و وحشت فرو برده است. در لحظاتی که اوکراین در ضعیف‌ترین وضعیت نبرد ۴ ساله قرار دارد، رئیس‌جمهوری آمریکا طرحی روی میز گذاشته است که مقامات اروپایی آن را شرم آور خوانده‌اند. ترامپ می‌گوید اوکراین در حال از دست دادن زمین است و پوتین به دنبال جنگ بیشتر نیست. او جمعه شب زمانی که زهران ممدانی را در کنار خود می‌دید درباره زلسنکی دوباره گفت: «یادتان هست در دفتر بیضی گفتم «تو کارتی در اختیار نداری.»» فایننشال تایمز گزارش داده آمریکا به اوکراین فشار می‌آورد تا روز پنجشنبه طرح صلح را بپذیرد، نمایندگان آمریکایی در کی‌یف به دیپلمات‌های اروپایی گفته‌اند فضای کمی برای مذاکره وجود دارد و زلنسکی باید بزودی آن را امضا کند. در جلسه‌ای پرتنش در کی‌یف، مقامات آمریکایی گفته‌اند که اوکراین از نظر نظامی در «وضعیت بسیار بدی» قرار دارد و اکنون «بهترین زمان برای صلح» است. لحن آمریکایی سفیران اروپایی را شوکه کرد، کسانی که نگرانند این طرح به معنای تسلیم شدن در برابر مسکو باشد. به گزارش پولیتیکو، دیپلمات‌های اروپایی از طرح ترامپ-ویتکاف عصبانی هستند، آن را «رسواکننده» خوانده و حتی گفتند «ویتکاف به روانپزشک نیاز دارد.» ایالات متحده به ناتو گفته است که ظرف چند روز به زلنسکی فشار خواهد آورد تا توافق صلح را امضا کند و هشدار داده است که اگر او امتناع کند، اوکراین با توافق بسیار بدتری در آینده مواجه خواهد شد. مقامات اروپایی در حالی از آمریکا خشمگین هستند و ویتکاف را نیازمند روانپزشک می‌دانند که وقتی پای مذاکرات هسته‌ای با ایران به میان می‌آید از این الگوی مذاکراتی و طرح‌های اینچنینی برای ایران استقبال کرده و حامی استیو ویتکاف می‌شوند. به هرحال برای غربی‌ها، شاید «کارما» در همین نزدیکی هاست!

فرید زکریا-واشنگتن پست| رئیس‌جمهوری دونالد ترامپ سیاست جدیدی درباره اوکراین دارد. این سیاست همان سیاست قدیمی اوست: وادار کردن کی‌یف به دادن امتیازات بیشتر و امید داشتن به اینکه ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه راضی شود، توافق را بپذیرد و زمینه را برای دریافت جایزه نوبل توسط ترامپ فراهم کند. این رویکرد قبلاً نتیجه نداده و اکنون هم نتیجه نخواهد داد. بدتر آنکه این سیاست در لحظه‌ای به کار گرفته می‌شود که اوکراین در آسیب‌پذیرترین وضعیت خود قرار دارد. گزارش‌های میدانی نشان می‌دهد که نبرد شدت یافته، شاخص‌ها در حال بدتر شدن است و اگر اقدامی انجام نشود، اوکراین ممکن است به‌زودی شکست نظامی‌ای متحمل شود که برای روسیه پیروزی مهمی و شاید فراتر از آن به همراه خواهد داشت.
پوکروفسک، یک مرکز صنعتی و ریلی در شرق اوکراین در آستانه سقوط است. ماه‌هاست که اوکراین در برابر فشار بی‌امان روسیه مقاومت کرده اما اکنون، طبق گزارش کی‌یف ایندیپندنت، نیروهای روس نزدیک به محاصره این منطقه هستند و تنها یک دالان ۱۰ کیلومتری برای اوکراین باقی مانده تا بتواند دفاع خود را تأمین کند. ولودیمیر زلنسکی اخیراً گفته است که نیروهای روس در این بخش از جبهه ۸ به ۱ از نیروهای اوکراینی بیشتر هستند.
پوکروفسک بزرگ‌ترین منطقه شهری خواهد بود که در بیش از دو سال گذشته سقوط کرده است. و این فقط درباره یک شهر نیست. در بخش زیادی از جنگ، پوکروفسک یک گره مرکزی برای لجستیک اوکراین در نزدیکی دژهای شهری به‌هم‌پیوسته بوده است. اوکراین بخشی از شبکه‌های تأمین خود را برای این شرایط تغییر داده اما سقوط پوکروفسک می‌تواند کل خط دفاعی در دونتسک را به خطر بیندازد.
پیشروی مسکو در این منطقه ناشی از اراده سیاسی و استقامت محض است. طبق گزارش مؤسسه مطالعات جنگ داده‌های بودجه‌ای روسیه نشان می‌دهد که از ژانویه تا سپتامبر، ماهانه حدود ۲۹ هزار نفر قرارداد نظامی امضا کرده‌ و به ارتش پیوسته‌اند.
اوکراین نمی‌تواند استراتژی شبه‌نظامی‌گری را تکرار کند. بیش از ۱۱۰ هزار مورد فرار از خدمت در هفت ماه اول سال جاری ثبت شده است. در برخی گردان‌ها، فرماندهان می‌گویند کمتر از ۱۰ نیروی پیاده جنگی مؤثر دارند. اوکراین ماهانه حدود ۳۰ هزار نفر را بسیج می‌کند، اما تنها یک‌سوم آنها توانایی جنگیدن دارند. زلنسکی می‌گوید ارتش یک میلیون نفر نیرو دارد. یک تحلیل‌گر نظامی اوکراینی می‌گوید برای تعویض واحدهای خسته، زلنسکی باید سه برابر این تعداد نیرو داشته باشد. فرسودگی اکنون تبدیل به یک تهدید راهبردی شده است. طبق گزارش لوموند، بسیاری از سربازان ۱۰۰ تا ۲۰۰ روز را بدون تقریباً هیچ چرخشی در خط مقدم می‌گذرانند، زیرا آسمان مملو از پهپادها هرگونه جابه‌جایی یا امدادرسانی را تقریباً ناممکن ساخته است. آنچه این بحران را ایجاد کرده یا دست‌کم به‌شدت تشدید کرده است، سقوط حمایت خارجی است. ایالات متحده عملاً کمک‌های نظامی مستقیم و گسترده را متوقف کرده است. برخی ارسال‌ها از سر گرفته شده، اما عمدتاً زمانی که توسط اروپا یا شرکای دیگر تأمین مالی شده‌اند، و سامانه‌های کلیدی-موشک‌های برد بلند، پاتریوت و راکت‌های هدایت‌شونده دقیق-اغلب در گلوگاه‌های خرید گیر کرده‌ یا به دلیل نگرانی از ذخایر متوقف مانده‌اند.
اروپا قول داده بود این خلأ را پر کند اما ناکام مانده است. اتحادیه اروپا که در سال ۲۰۲۳ متعهد شد ظرف یک سال یک میلیون گلوله توپخانه ارسال کند این مهلت را از دست داده و تأمین مهمات از نیازهای میدان نبرد عقب مانده است. اوکراین همچنان به‌شدت با کمبود سامانه‌های برد بلند لازم برای حمله عمیق به خاک روسیه-به‌ویژه زیرساخت‌های نفتی، شریان حیاتی اقتصاد جنگی روسیه-مواجه است. واشنگتن تنها اجازه استفاده از برخی از سلاح‌هایی را داده که انجام چنین حملاتی را واقعاً اثرگذار می‌کرد.
منابع مالی کی‌یف نیز در حال تمام شدن است. صندوق بین‌المللی پول می‌گوید اوکراین تا سال ۲۰۲۷ حداقل به ۶۵ میلیارد دلار تأمین مالی خارجی نیاز خواهد داشت، با فرض اینکه درگیری‌های اصلی تا اواخر ۲۰۲۶ پایان یابد؛ سناریویی که هر روز غیرمحتمل‌تر می‌شود. به گزارش اکونومیست، بار جنگ در سال جاری حدود ۱۰۰ میلیارد دلار یا تقریباً نیمی از تولید ناخالص داخلی اوکراین است. با این حال، اتحادیه اروپا همچنان درباره اینکه چگونه حمایت لازم را فراهم کند، دچار شکاف است. بلژیک استفاده اتحادیه اروپا از دارایی‌های حاکمیتی روسیه را مسدود کرده، زیرا نگران ریسک‌های حقوقی و احتمال تلافی‌جویی مسکو است. تهدیدهای روسیه باعث نرمش اروپا شده است.
گزارش‌ها اکنون نشان می‌دهد که تیم ترامپ در حال بررسی درخواست از اوکراین برای دادن امتیازات ارضی بیشتر است؛ امتیازاتی که پوتین خواستار آن بوده است (فرستاده اوکراین در دولت آمریکا که موضع سخت‌تری نسبت به روسیه داشته، اعلام کرده که در ژانویه کناره‌گیری خواهد کرد). اوکراینی‌ها چنین امتیازاتی را رد می‌کنند و قانون اساسی کشور تغییر مرزها را بدون برگزاری همه‌پرسی ممنوع کرده است. اگر روسیه این امتیازات را به دست آورد، به‌احتمال زیاد تصمیم خواهد گرفت برای کنترل بیشتر بر اوکراین فشار بیاورد و آن را به کشوری وابسته مانند بلاروس تبدیل کند. استراتژی همیشگی روسیه این بوده که از غرب بیشتر دوام بیاورد، با این باور که ایالات متحده و اروپا از این مناقشه خسته خواهند شد. این باور با شکاف‌ها و نابسامانی‌های داخلی غرب تقویت شده است. اگر اصلاح مسیری در کار نباشد، آمریکا ممکن است به‌زودی شاهد نخستین شکست توافق‌شده درباره یک دموکراسی در قلب اروپا باشد؛ منطقه‌ای که رؤسای‌جمهوری آمریکا به‌مدت ۸۰ سال آن را حیاتی برای منافع ملی خود اعلام کرده‌اند.