تعریف از جشنواره «سینماحقیقت» امسال/ کوتاه و خوش رنگ و لعاب

۵. آیین اختتامیه هجدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مستند ایران «سینماحقیقت» نسبت به دوره قبل، ضرباهنگ و سرو شکلی جذاب تر داشت. هر بخش کوتاه و موجز بود و سخنرانی‌های هیچ یک از شخصیت‌ها زمان طولانی نداشت. اختتامیه با ۳۰ دقیقه تاخیر شروع شد. آن هم به دلیل انتظار برای ورود سیدعباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به مراسم بود. آقای وزیر که در ایام برگزاری جشنواره به دلیل گرفتاری نتوانسته بود به پردیس چارسو برود، از ابتدا تا انتها در تالار وحدت ماند و تماشاگر اصلی اختتامیه جشنواره بود.

۴. سخنرانی‌های کوتاه که هر یک حدود ۵ دقیقه زمان صرف شنیدن آن شد، از امتیازهای اختتامیه این دوره بود. محمد حمیدی مقدم از معدود دبیرانی است که سخنانش را از روی کاغذ، سلیس و با کمترین خطا می‌خواند. رائد فریدزاده سخنران بعدی مراسم هم سلیس و روان صحبت کرد و آقای وزیر هم، کوتاه و موجز سخن گفت. برندگان به جز سام کلانتری و محمد کارت، وقت زیادی از حضار نگرفتند. سخنان سام کلانتری که با ارجاع به جمله محمد حمیدی مقدم: «مستندساز دیده‌بان است» شروع شد، با تشویق و تائید حضار همراه بود. 

۳. در این سال‌ها محمد معتمدی و سالار عقیلی، پای ثابت اغلب جشنواره‌ها و رویدادها بوده‌اند. اما علی قمصری و گروهش، کمتر در فضای جشنواره‌ای دیده شده‌اند، آنها یکشنبه شب، اجرایی خاص و تماشایی داشتند. قمصری چند قطعه اجرا کرد که همگی در سکوت حضار اجرا شد، هماهنگی گروه و جنس قطعات که هم سنتی و هم، شاد بودند، برای تماشاگران حاضر در سالن جذاب بود. تشویق چندباره حاضران در سالن، نشان دهنده اقبال به این گروه بود.

۲. محمد سلوکی، مجری اختتامیه، اگرچه اشتباه‌هایی داشت، اما فضا را در دست گرفت. مثل همیشه موقر بود و اندازه نگه داشت. طولانی صحبت نکرد و با ارائه اطلاعات بیهوده، سر مخاطب را درد نیاورد. یکی دیگر از امتیازهای اختتامیه، صحنه ساده و زیبای آن، استفاده از نمایشگرهای متعدد، هماهنگی تصاویر و وله‌ها و صداها بود. بدیهیاتی که گاهی در جشنواره‌های کشور رعایت نمی‌شود. اختتامیه‌های جشنواره «سینماحقیقت» در پنج سال گذشته، استانداردهایی داشته که در جشنواره فیلم فجر یا حتی جشنواره‌های درجه دو، تکرار و از آن الگوبرداری شده است.

۱. باید به احترام خانواده سینمای مستند ایران ایستاد. سالن تالار وحدت مملو از جمعیت بود. نه جمعیتی که گلچین شده و با برنامه‌ریزی به سالن آمده باشند. خانواده سینمای مستند ایران، مانند ایام برگزاری جشنواره در کنار هجدهمین جشنواره «سینماحقیقت» بودند. نامزدها و برندگان جایزه، تا انتهای مراسم در سالن ماندند. آنها که دستشان از دریافت تندیس، خالی بود، برای برگزیدگان دست زدند. برنده و نامزد کنار هم نشستند و برخلاف سینمای داستانی و به طور مثال جشنواره فیلم فجر، نامزدها سالن را ترک نکردند. این یکی از مهمترین تفاوت‌های سینماگران مستند با بقیه خانواده سینمای ایران است و شاید همین موضوع به جشنواره «سینماحقیقت» تشخص و اعتبار می‌بخشد.