از دست دادن عزیزان، پیری را تسریع می‌کند

 از دست دادن یکی از عزیزان بدون شک یک تجربه ویرانگر است و غم ناشی از غیبت آنها می‌تواند برای مدت طولانی ادامه داشته باشد. اکنون یک مطالعه جدید ارتباط بین غم و اندوه و پیری بیولوژیکی را نشان داده است.

این مطالعه توسط دانشکده بهداشت عمومی میلمن دانشگاه کلمبیا و محققان مرکز پیری باتلر کلمبیا انجام شده است.

آنها دریافتند افرادی که والدین، همسر، خواهر و برادر یا فرزند خود را از دست داده‌اند، نسبت به افرادی که این تجربه را نداشته‌اند، علائم پیری بیولوژیکی تسریع شده را از خود نشان می‌دهند.

پروفسور آلیسون آیلو متخصص سلامت در اپیدمیولوژی و نویسنده اصلی این مطالعه گفت: مطالعه ما ارتباطی قوی بین از دست دادن عزیزان در طول زندگی از کودکی تا بزرگسالی و پیری بیولوژیکی سریع‌تر را نشان می‌دهد.

نشانگرهای دی‌ان‌ای

با افزایش سن، سلول‌ها، بافت‌ها و اندام‌های ما کارایی کمتری پیدا می‌کنند و شانس ابتلا به بیماری‌های مزمن افزایش می‌یابد. پیری بیولوژیکی با استفاده از نشانگرهای دی‌ان‌ای به نام «ساعت اپی‌ژنتیک» تعیین می‌شود. این ساعت‌ها نشان می‌دهند که بدن ما با چه سرعتی در سطح سلولی در حال پیر شدن است.

آیلو گفت که تحقیقات کمی در مورد اینکه از دست دادن عزیزان چگونه بر مراحل مختلف زندگی و نشانگرهای دی‌ان‌ای تأثیر می‌گذارد، به ویژه در ایالات متحده انجام شده است.

این مطالعه هزاران نفر را از نوجوانی تا بزرگسالی مورد بررسی قرار داد تا تأثیر از دست دادن عزیزان بر سن بیولوژیکی را بررسی کند. داده‌ها از مطالعه طولی ملی سلامت نوجوانان تا بزرگسالی که از سال ۱۹۹۴ آغاز شده به دست آمده است.

کسانی که فقدان عزیزانشان را تجربه کرده بودند، به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه آنهایی که در دوران کودکی یا نوجوانی(تا سن ۱۸ سالگی) دچار فقدان شده بودند و گروه دیگر آنهایی که در بزرگسالی(سنین ۱۹ تا ۴۳ سالگی) عزیزی را از دست داده بودند.

این مطالعه همچنین کسانی را که چند تن از عزیزانشان را در طول زندگی از دست داده بودند، ارزیابی کرد.

این مطالعه نشان داد که اثرات از دست دادن یک عزیز روی پیری می‌تواند قبل از میانسالی ظاهر شود و همچنین می‌تواند به نابرابری‌های سلامتی بین گروه‌های نژادی و قومی کمک کند.

تاثیر شدید بر جوانان

سن بیولوژیکی با بررسی الگوهای متیلاسیون دی‌ان‌ای در نمونه‌های‌ خون با استفاده از ساعت‌های اپی‌ژنتیک تعیین شد.

این مطالعه نشان داد که هرچه فقدان‌ها بیشتر باشد، پیری بیولوژیکی سریع‌تر اتفاق می‌افتد. این تأثیر زمانی که دو یا چند ضایعه در بزرگسالی رخ داده باشد، بیشتر آشکار می‌شود.

ارتباط بین از دست دادن عزیزان و مشکلات سلامتی در طول زندگی به وضوح دیده می‌شود، اما افراد در برخی از مراحل زندگی ممکن است در برابر خطرات سلامتی مرتبط با از دست دادن عزیزان آسیب‌پذیرتر باشند.

مرگ والدین یا خواهر و برادر در سنین پایین می‌تواند بسیار آسیب‌زا باشد و ممکن است منجر به چالش‌های سلامت روان، مشکلات شناختی و افزایش خطرات بیماری قلبی و مرگ و میر زودرس شود. علاوه بر این، این اثرات سلامتی ممکن است تا مدت‌ها پس از تجربه فقدان باقی بمانند یا ظاهر شوند.

محققان تاکید می‌کنند که در حالی که از دست دادن عزیزان می‌تواند پیامدهای سلامتی طولانی‌مدت بدون توجه به سن داشته باشد، تأثیر آن اغلب در طول سال‌های رشد و شکل‌گیری مانند کودکی و نوجوانی شدیدتر است.

آیلو می‌گوید: ما هنوز به طور کامل نمی‌دانیم که فقدان عزیزان چگونه منجر به تضعیف سلامتی و مرگ و میر بیشتر می‌شود، اما پیری بیولوژیکی ممکن است یکی از مکانیسم‌های پیشنهادی در مطالعه ما باشد.

وی افزود: تحقیقات آینده باید بر یافتن راه‌هایی برای کاهش تلفات نامتناسب در میان گروه‌های آسیب‌پذیر متمرکز شود. برای کسانی که از دست دادن عزیزی را تجربه می‌کنند، فراهم کردن منابع برای مقابله و رسیدگی به آسیب آن ضروری است.

کارشناسان با شناخت تأثیر غم و اندوه بر سلامت جسمی و روانی ما می‌توانند استراتژی‌هایی را برای کاهش اثرات آن و ارتقای رفاه ایجاد کنند.

این یافته‌ها در مجله JAMA Network Open منتشر شده است.