عامل انقراض تمدن‌های بیگانه در کمین انسان‌ها

کمتر از هزار سال طول می‌کشد تا تمدن بیگانه‌ای پیشرفته حتی در صورت اتکای صرف به انرژی‌های تجدیدپذیر، سیاره‌اش را با تغییرات اقلیمی نابود کند. ستاره‌شناس‌ها در حین مدل‌سازی ظهور و افول تمدن‌های بیگانه متوجه شدند اگر تمدنی رشد فناوری و برداشت انرژی نمایی را تجربه کند، کمتر از هزار سال با داغ‌شدن بیش از حد سیاره‌اش، فاصله خواهد داشت.

یافته‌ی پژوهشگران حتی برای تمدنی که از منابع انرژی تجدیدپذیر استفاده کرده است، صدق می‌کند؛ زیرا براساس قوانین ترمودینامیک، مصرف هر نوع انرژی نشت اجتناب‌ناپذیر به شکل گرما را به دنبال دارد. پژوهش جدید در پایگاه پیش‌انتشار آرکایو در دسترس است و در مرحله‌ی داوری همتا به سر می‌برد.

درحالی‌که اخترفیزیکدان‌ها می‌خواستند پیامدهای حیات در فراتر از سیاره‌ی ما را درک کنند، پژوهش‌ آن‌ها درابتدا با الهام از مصرف انرژی انسان آغاز شد که به‌صورت نمایی از سده‌ی ۱۸۰۰ میلادی افزایش یافته است. در سال ۲۰۲۳ انسان‌ها نزدیک به ۱۸۰ هزار تراوات ساعت (TWh) انرژی مصرف کردند که تقریباً با انرژی دریافتی زمین از خورشید در همان سال برابری می‌کند.

اگر در جهان‌های بالقوه سکونت‌پذیر مثل کپلر ۱۸۶ اف، تمدن بیگانه تولید انرژی را آغاز کرده باشد، سیاره ممکن است آثار تغییرات اقلیمی را تجربه کند.

بخش زیادی از انرژی به واسطه‌ی مصرف گاز و زغال‌سنگ تولید می‌شود که گرمایش زمین با سرعتی ناپایدار را درپی دارد. اما حتی اگر کل انرژی با منابع تجدیدپذیر مثل باد و نیروی خورشیدی تولید شود، بشر به رشد خود ادامه می‌دهد و به انرژی بیشتری نیاز پیدا می‌کند.

ماناسوی لینگام، اخترفیزیکدان در مؤسسه فناوری فلوریدا و همکارش آمدئو بالبی، از دانشگاه تور ورگاتا رم به پیاده‌سازی قانون دوم ترمودینامیک بر مسئله علاقه داشتند. براساس این قانون، هیچ سامانه‌ی انرژی بی‌نقصی وجود ندارد که در آن کل انرژی به‌صورت بهینه مصرف شود؛ بلکه بخشی از انرژی همیشه از سامانه می‌گریزد. این انرژی گریزان باعث گرم‌شدن یک سیاره به‌مرور زمان می‌شود.

لینگام می‌گوید به عنوان مثال می‌توانید یک وان حمام دارای نشتی را درنظر بگیرید. اگر وان حمامی که اندکی آب دارد، نشتی داشته باشد، تنها بخش کوچکی از آب تخلیه می‌شود؛ اما اگر وان گنجایش بیشتری داشته باشد (که در این مثال همان افزایش تقاضا برای سطح انرژی است)، حتی یک نشتی کوچک باعث می‌شود خانه را آب بردارد.

در این مثال، خانه‌ی مملو از آب همان دمای جوی سیاره است. انباشت نشت انرژی حتی انرژی سبز، درنهایت باعث گرم‌شدن بیش از حد یک سیاره تا نقطه‌ای خواهد شد که دیگر زیست‌پذیر نخواهد بود. اگر سطوح انرژی محدود نشوند، سیاره در کمتر از هزار سال از آغاز تولید انرژی به سطح فاجعه‌بار تغییرات اقلیمی خواهد رسید.

برای اخترزیست‌شناس‌ها، محدودیت هزار ساله‌ باعث می‌شود جستجوی حیات در کیهان کار دشواری باشد. علاوه بر این، هزار سال در مقیاس کیهانی مانند چشم برهم زدن است؛ زیرا صدها میلیون سال طول می‌کشد تا سیاره‌هایی مثل زمین زیست‌پذیر شوند؛ اما انقراض بیگانگان تنها نتیجه‌ی احتمالی مصرف نمایی انرژی نیست.

دو سناریوی دیگر برای انسان‌ها و تمدن‌های بیگانه وجود دارد. به جای پذیرش انقراض یا رشد فناوری برای تولید انرژی به خارج از جهان، یک تمدن می‌تواند رشد خود را ثابت کند. لینگام می‌گوید اگر گونه‌ای تعادل را انتخاب کرده باشد، باید زندگی هماهنگ با محیط اطرافش را آموخته باشد. در این صورت آن گونه و نوادگانش می‌توانند تا یک میلیارد سال هم دوام بیاورند.