ژن‌هایی که عامل مرگ زودرس افراد مبتلا به سرطان ریه هستند

پژوهشگران دريافتند بيماراني که بيان زيادي از ۲۱ ژن نشانه مرگ سلول دارند، شاخص‌هايي را دارا هستند که نشان مي‌دهند سيستم ايمني آنها به سرطان حمله مي‌کند؛ مانند سلول‌هاي تي که معمولا سرطان را از بين مي‌برند. در هر حال، آنها سطح بالايي از مولکول‌هايي را شامل مي‌شوند که مي‌توانند به سرکوب سلول‌هاي تي بپردازند و آنها را به سلول‌هاي تي ناکارآمد و خسته تبديل کنند.

دکتر "راويندرا کوله"(Ravindra Kolhe)، از پژوهشگران اين پروژه گفت: از اين نشانه‌ ژنومي جديد مي‌توان براي پيش‌بيني بهتر نحوه عملکرد بيمار مبتلا به سرطان ريه و مهم‌تر از همه ارائه درمان بهتري براي بهبود بيماران استفاده کرد.

وي افزود: ايمني‌درماني، يک روش عالي براي درمان است اما براي همه افراد موثر نخواهد بود. ما باور داريم که اين روش کمک مي‌کند تا بدانيم کدام روش ايمني‌درماني بيشتر به بيمار سود مي‌رساند.

کوله ادامه داد: براي نمونه، سلول‌هاي سرطاني براي محافظت از خود در برابر سلول‌هاي تي، از وارسي ايمني مانند پروتئين‌هاي "PD-L1" استفاده مي‌کنند که معمولا به محافظت از سلول‌هاي ما در برابر سيستم ايمني مي‌پردازند. اين پژوهش، يک عملکرد ايمني را در ريزمحيط تومور نشان داد که بالاترين شاخص مرگ سلولي را دارد. بدين ترتيب، اين دسته از بيماران بايد از مزيت وارسي ايمني مانند PD-L1 بهره‌مند شوند تا سيستم ايمني بتواند سرطان آنها را بهتر مورد حمله قرار دهد.

پژوهشگران براي يافتن راهي که بقاي بيماران را بهبود ببخشد، به بررسي چگونگي مرگ سلول‌ها در اين نوع سرطان پرداختند.

روزانه ميليون‌ها سلول مي‌ميرند و راه‌هاي مرگ آنها، مرگ برنامه‌ريزي شده سلول از جمله آپوپتوز( Apoptosis) است که سلول‌ها طي آن خودکشي مي‌کنند زيرا جهشي دارند که قابل ترميم نيست و مي‌تواند به بروز سرطان منجر شود. روش ديگر، "خودخواري" يا "اتوفاژي"(Autophagy) است که سلول‌ها به دليل وجود مشکلاتي مانند سوءعملکرد اجزا، خود را مصرف مي‌کنند. سيستم ايمني به طور طبيعي به واسطه اين ژن‌ها و مسيرها کار مي‌کند تا مهاجمان را از بين ببرد. روش‌هاي درمان سرطان از جمله شيمي‌درماني و ايمني‌درماني نيز همين گونه عمل مي‌کنند.

پژوهشگران، داده‌هاي مربوط به ۵۱۰ بيمار مبتلا به سرطان ريه را بررسي کردند. ژن‌هاي دخيل در حالت‌هاي گوناگون مرگ سلولي مورد ارزيابي قرار گرفتند و پژوهشگران دريافتند که ۲۱ ژن بيشتر اوقات در اين ميان نقش دارند. آنها ۵۹ نفر با بالاترين بيان ژن و ۴۹ نفر با پايين‌ترين بيان برجسته‌ترين ژن‌هاي مرگ سلولي را شناسايي کردند. همچنين پژوهشگران، شاخص‌هاي مهم فعاليت سيستم ايمني را ارزيابي کردند و به مقايسه بقاي کلي، بقاي بدون بيماري و بقاي خاص بيماري در اين دو گروه پرداختند.

اگر هنوز يک پژوهش آينده‌نگر مورد نياز است اما کوله اميدوار است که شاخص مرگ سلولي به زودي به بيماران مبتلا به سرطان ريه، همان مزايايي را ارائه دهد که در حال حاضر به بيماران مبتلا به سرطان پستان ارائه مي‌شوند.

اين پژوهش، در مجله "Cancers" به چاپ رسيد.